Pięć

Październik nadszedł zdecydowanie zbyt szybko.

Dni robiły się coraz krótsze, temperatura coraz niższa, a rankami nawet pojawiał się przymrozek. Również i nastroje w szkole nie należały do najcieplejszych, chociaż to głównie wynikało z niechęci alchemików do bliższego zapoznawania się z wróżbitami, i na odwrót.

W pewne poniedziałkowe popołudnie Mikko jak zwykle wypił trzecią kawę, chwilę posiedział nad słówkami z łaciny i tradycyjnie stwierdził, że zajmie się tym w sobotę, przejrzał notatki z botaniki i ze złością walnął zeszytem w stół.

Mikko był człowiekiem perfekcyjnie zorganizowanym, uwielbiającym działać wokół ściśle ustalonego rozkładu. Każde zaburzenie rytmu dnia powodowało, że nie miał co ze sobą zrobić.

Tak, jak i wtedy. Odwołanie ostatniej w tym dniu lekcji, czyli matematyki, kompletnie rozwaliło mu plan dnia. Do momentu, w którym zwykle zabierał się za naukę, brakowało jeszcze ponad godziny i Mikko nie miał pojęcia, co ze sobą zrobić. Rozejrzał się po pustym, niebieskim pokoju. W jego części panował idealny porządek, więc nawet nie miał czego posprzątać. Lenny i Jonatan poszli na świetlicę obejrzeć powtórkę jakiegoś serialu, może powinien do nich dołączyć…? Tak, to będzie dobry sposób na zabicie czasu.

Wyszedł więc z pokoju, przebiegł schodami do holu i już miał iść do drugiego segmentu, kiedy zatrzymał go zmierzający w przeciwną stronę wróżbita.

— Znasz Mikko Kovalainena? — spytał, strasznie zniecierpliwiony.

— To ja. — Mikko był zdziwiony, że jakiś wróżbita go szuka. Do tej pory zdążył poznać jedynie Sanna-Leenę i bliźniaczki.

— Telefon do ciebie, w pokoju woźnych — wyjaśnił chłopak i odszedł, najwyraźniej zadowolony, że pozbył się nieoczekiwanego zobowiązania.

Mikko ruszył we wskazane miejsce, zastanawiając się, kto mógł do niego zadzwonić. Uczniowie mogli korzystać z telefonu wiszącego w kantorku szkolnych woźnych, jednak od kiedy Dagmara zadzwoniła do swojej matki i okazało się, że minuta połączenia ze stolicą kosztowała ją dwie marki, nikt jakoś nie kwapił się do telefonowania, zrzucając to na barki rodziców.

Drzwi do pokoju woźnych były otwarte. Mikko zajrzał do środka, ale najwyraźniej obydwie kobiety gdzieś sobie poszły. Wróżbita najprawdopodobniej przechodził obok, kiedy zabrzmiał dźwięk telefonu i z obowiązku musiał odebrać. Słuchawka była odłożona, więc Mikko chwycił ją i przyłożył do ucha.

— Halo?

— No wreszcie — odezwał się gruby, burkliwy głos jego ojca. — Ile można czekać? — marudził, po czym kontynuował, nie czekając na odpowiedź syna. — Dzwonili ci twoi ekolodzy i pytali, czemu…

Mikko westchnął głęboko. Zawsze to samo.

— Tato, to nie są ekolodzy. Ekolog to naukowiec, który zajmuje się badaniem zależności…

— Dobrze, dobrze, wiem, czym zajmują się ekolodzy. — W takim razie dlaczego zawsze mylił pojęcia? — W każdym razie dzwonili ci twoi obrońcy uciśnionych i pytali, czemu nie mogą skontaktować się z tobą w szkole. Wyjaśniłem, że twoją szkołę przenieśli na jakieś zadupie, na którym linia telefoniczna jest cudem. Swoją drogą, to strasznie długo czekałem aż ktoś odbierze, czy w tym miejscu nikogo nie obchodzi dźwięk telefonu?

— Tato, co oni ode mnie chcieli? — ponaglił ojca zniecierpliwiony Mikko. Mężczyzna zawsze miał tendencję do rozgadywania się o niczym, a później narzekał, że rachunki za telefon są astronomiczne.

— Podałem im numer do szkoły, ale i tak chcieli, żebyś im wysłał jakiś list z artykułem, czy coś tam. Czy oni myślą, że przy tej ilości nauki ty masz czas na pisanie listów?

— Artykuł? — powtórzył Mikko, nie zważając na marudzenie ojca. Na Mistrza Flamela, śmiertelnie zapomniał! — A w tym liście co ma być?

— No jakieś tam podsumowanie działalności czy inne takie, a ten artykuł do jakiegoś kwartalnika. Podobno wiesz, o co chodzi.

— Podsumowanie! — Mikko trzasnął się dłonią w twarz. O ile o napisaniu artykułu pamiętał, bo od dłuższego czasu drukowali jego teksty w każdym numerze gazety prowadzonej przez organizację, tak podsumowanie działań przeprowadzonych w tym roku kompletnie wyleciało mu z głowy. Ale spokojnie, gdzieś miał szkic. — I co jeszcze mówili? — dopytywał.

— Prosili, żebyś to wszystko wysłał jeszcze dziś.

— Dziś?! — zdenerwował się chłopak. Wychylił się z kantorka i zerknął na wiszący w holu zegarek. Piętnasta, listonosz miał przyjść za pół godziny. Artykuł był napisany, musiał go jedynie znaleźć, z podsumowaniem będzie nieco gorzej.

— No a powiedz, były jakieś oceny ostatnio?

— Dzięki tato, muszę już lecieć! — krzyknął Mikko do telefonu i odłożył słuchawkę, bynajmniej nie dlatego, że dostał jakąś kiepską ocenę. Jeśli miał zdążyć do przyjazdu listonosza, musiał czym prędzej brać się do pracy. Nadmiar wolnego czasu wydawał mu się w tej chwili bardzo odległą perspektywą.

Popędził z powrotem do pokoju, gdzie przetrząsnął swoje notatki w poszukiwaniu artykułu. Na szczęście Lenny i Jonatan jeszcze nie wrócili, toteż nikt mu nie przeszkadzał. Złożone na pół dwie kartki papieru znalazły się wciśnięte w podręcznik do botaniki. Artykuł był nie poprawiony i nie przepisany na czysto, ale Mikko nie miał już na to czasu. Szczęśliwie razem z tekstem na temat środowiska życia bardzo rzadkiej odmiany renifera znalazł się również szkic podsumowania, niestety zajmujący jedynie pół strony wyrwanej z zeszytu. Chłopak wyciągnął z biurka czystą, dużą kartkę i zaczął pisać jak oszalały.

— Niech pan poczeka!

Niestety, samochód listonosza odjeżdżał już z wysypanego drobnym żwirkiem szkolnego podjazdu, kiedy Mikko wypadł z budynku, wrzeszcząc przeraźliwie. Chłopak był pewien, że kierowca go widział, jednak ze złośliwości lub braku czasu, nie zatrzymał się.

— Minutę później nie mógł przyjechać! — Mikko z irytacją kopnął drobny kamyk. Przez chwilę stał w miejscu, dopóki nie dotarło do niego, że temperatura waha się w okolicach pięciu stopni, a on ma na sobie jedynie cienki sweter. Z ponurą miną i złorzecząc na listonosza, wrócił do szkoły.

W połowie holu o mało nie wpadł na Dagmarę.

— Daga! — krzyknął, bo wpadł mu do głowy niesamowity pomysł. — Idziesz ze mną!

— Gdzie znowu? — mruknęła wyraźnie naburmuszona dziewczyna. W ręce trzymała pusty kubek i słoiczek z gorącą czekoladą w proszku. Mikko pomyślał, że pewnie znowu próbowała się zakraść do kuchni, żeby ugotować wodę, ale nie udało jej się ominąć czujnego wzroku kucharki z popołudniowej zmiany. Dziewczyna już kilkakrotnie nasłuchała się kazań na temat mózgu i żołądka w tak młodym wieku przeżartych nałogiem, ale kompletnie nic sobie z tego nie robiła. I słusznie, jak uważał Mikko, również fanatyk czekolady.

— Do miasta! —wyjaśnił, pełen entuzjazmu. Chwycił ją za rękę i pociągnął w stronę drzwi, jednocześnie wymachując trzymaną przez siebie grubą kopertą. — Przed chwilą uciekł mi listonosz, musimy jechać na pocztę.

— Mikko, zlituj się — marudziła Dagmara. Jej kwaśna mina wskazywała na ból głowy i ogromny niedobór kakao. — Jest cholernie zimno i mi się nie chce.

Stan dziewczyny podkreślał fakt, że postanowiła pokazać się ludziom w starym, rozciągniętym swetrze i straszliwie rozczochranych włosach.

— Kupię ci czekoladę — zaoferował się Mikko w nadziei, że stary i dobry sposób zadziała. Przez chwilę wydawało się, że owszem, bo Dagmara jakby się ożywiła, jednak nie trwało to długo.

— Nie opisałam jeszcze zeszłotygodniowego ćwiczenia z alchemii — wyjaśniła z rezygnacją. — Facet mnie zeżre, jeśli mu tego nie oddam do jutra, i…

— Które to ćwiczenie?

— Siedemnaste.

— To ja ci dam opis, robiłem go na początku września — rzucił Mikko bez zastanowienia. Dagmara nie musiała wiedzieć, że Lenny pożyczył opis i najprawdopodobniej zgubił. Wyprawa do centrum miasta nie zabierze im wiele czasu, więc później spróbuje wyciągnąć od kolegi zadanie.

— Naprawdę? — Dziewczyna spojrzała na niego wzrokiem szczeniaka, któremu ktoś obiecał ciasteczko.

— Naprawdę! — Mikko był coraz bardziej zniecierpliwiony. — A teraz chodźmy!

— Czekaj — syknęła Dagmara. — Może poszlibyśmy po kurtki, co?

Mikko spojrzał przez okno. Widać było, że wieje silny wiatr, zresztą przed chwilą był na zewnątrz i czuł, jak było zimno.

— Tak, to dobry pomysł.

— Nie mogę uwierzyć, że dałam ci się na to namówić — stwierdziła Dagmara jakieś dwadzieścia minut później.

W ostatniej chwili udało im się zdążyć na autobus odjeżdżający z położonego kilkaset metrów od szkoły przystanku. Były to najbardziej peryferyjne przedmieścia Rukatunturi, więc niestety można było się wydostać stamtąd tylko tą jedną linią lub własnym samochodem.

Stary, trzęsący się pojazd przeraźliwie wlókł się najbardziej okrężną drogą, jaką się dało. Chociaż do centrum miasta było może pięć kilometrów, trasa autobusu okazała się o wiele dłuższa. Na szczęście w środku było zaledwie kilka osób, więc przyjaciele mogli zająć miejsca siedzące.

— Pomyśl sobie o czekoladzie — przypomniał Mikko, patrząc przez okno na coraz bardziej pogrążający się w ciemnościach krajobraz.

— Czekolada — rozmarzyła się Dagmara. Po raz piąty rozplotła robionego przez siebie warkocza i zaczęła od nowa. — Z orzechami, rodzynkami i…

— Masz alergię na rodzynki.

— Niszczysz mi marzenia.

Przez chwilę jechali w milczeniu. Mikko coraz bardziej denerwował się, że trwało to aż tak długo. Czy ten autobus nie mógł jechać prostą drogą? Jeśli nie zdążą przed zamknięciem poczty, cała wyprawa pójdzie na marne.

— Cholera jasna! — warknęła znienacka Dagmara, kiedy po raz kolejny nie wyszedł jej warkocz. Siedząca przed nimi staruszka odwróciła się i zgromiła ją wzrokiem. Dziewczyna uśmiechnęła się niewinnie i związała włosy w nieśmiertelny koński ogon.

Po kilkunastu minutach wysiedli w centrum Rukatunturi. Chociaż miasto nie było zbyt wielkie i gęsto zaludnione, o tej godzinie na ulicach kręciło się mnóstwo ludzi. Zwłaszcza dworzec autobusowy pełen był osób, które właśnie skończyły pracę i oczekiwały na możliwość powrotu do domu.

— Może lepiej sprawdźmy powrotny autobus — zaproponowała Dagmara, kiedy w końcu przecisnęli się przez tłum ludzi próbujących wcisnąć się do autobusu. Mikko skinął głową i wspiął się na palce, żeby zobaczyć rozkład jazdy ponad głowami pasażerów.

– Siedemnasta pięćdziesiąt cztery — odczytał, a Dagmara wyciągnęła swój składany długopis, z którym się nie rozstawała i zapisała godzinę na ręce.

Mimo niewielkich rozmiarów centrum, odnalezienie poczty nie było takie łatwe, jakby się wydawało. Chociaż na początku Dagmara i Mikko podążyli w kompletnie inną stronę niż powinni, napotkany przypadkowo starszy pan wskazał im odpowiednią drogę. Nie obyło się przy tym bez szczegółowych pytań dotyczących tego kim są, jak się nazywają i skąd się tam wzięli. Najwyraźniej nie wyglądali na typowych mieszkańców Rukatunturi, albo też w tym mieście wszyscy się znali.

Budynek poczty okazał się niewielki, ale za to bardzo zatłoczony. Wypełniał go szum rozmów i odgłosy uderzania pieczątkami.

— Tylko mi nie mów, że będziemy musieli stanąć w kolejce po znaczki — jęknęła Dagmara na widok sznureczka ludzi ustawionego do jednego z dwóch działających na poczcie okienek.

Mikko przez chwilę grzebał w kieszeniach kurtki, po czym wyciągnął list i dwa znaczki.

— Podkradłem z kolekcji Jonatana — wyjaśnił, widząc pytającą minę Dagmary. — Tylko nic o tym nie wiesz.

— Wiesz, że on cię zabije, a mnie zatłucze za współudział? — zauważyła dziewczyna z lekkim rozbawieniem.

— Dlatego nic nie widziałaś i nic nie słyszałaś — upierał się Mikko. — Możemy zrzucić winę na tego tajemniczego złodzieja, który ostatnio grasuje po szkole.

Dagmara skrzywiła się na wspomnienie swoich klisz od aparatu.

Mikko przykleił znaczki, wrzucił list do skrzynki i oznajmił, że mogą już wyjść. W sklepie po drugiej stronie ulicy kupili obiecaną Dagmarze czekoladę – oczywiście bez rodzynek, ku rozpaczy dziewczyny. Wychodząc, zderzyła się z dziwnym, chorobliwie bladym mężczyzną ubranym w długi, czarny płaszcz.

— Przepraszam bardzo — powiedziała.

— Nic nie szkodzi, nie szkodzi — odpowiedział nieco zmieszany mężczyzna. Chyba chciał zdjąć i uchylić przed nią melonik, jednak w ostatniej chwili powstrzymał się. Pokiwał przepraszająco głową i wszedł do sklepu. Dagmara zauważyła, że człowiek miał na twarzy grubą warstwę makijażu.

— Dziwne — mruknęła, kiedy wyszli na ulicę.

— Co teraz robimy? — spytał Mikko, zerkając na zegarek. — Mamy jeszcze godzinę do autobusu.

— Zimno jest — zauważyła Dagmara. Rozejrzała się po okolicznych szyldach i wskazała jeden z nich, zatytułowany Maleńka. Wyglądało to jak kawiarnia. — Może pójdziemy na herbatę?

Maleńka okazała się dostatecznie duża, aby pomieścić kilkunastu gości i jeszcze zostawić jeden wolny stolik pod oknem.

— Swoją drogą to dziwne, że kazali ci tak na szybko to wszystko wysyłać — zastanawiała się Dagmara, kiedy zamówili herbatę i usiedli. Rozejrzała się po kawiarni. Właściciele chyba mieli zamiar nadać temu miejscu romantyczny i przytulny charakter, ale nie do końca im wyszło. Różowy kolor na ścianach był majtkowy, a malowidła przedstawiające aniołki sprawiały niemiłosiernie kiczowate wrażenie. Jedynym znośnym elementem wystroju były proste, zrobione z jasnego drewna stoliki.

— W zasadzie to ja o tym zapomniałem — odrzekł Mikko. — Powinienem wysłać to już dwa tygodnie temu, no i nie powiedziałem im, że szkoła zmieniła adres.

— Ale i tak mogli się przypomnieć chociaż kilka dni wcześniej, skoro im tak zależało. — Dagmara urwała, bo kelnerka w różowym fartuszku właśnie przyniosła herbatę. Chwyciła cukierniczkę, żeby posłodzić swój napój — Mikko nie używał cukru — kiedy w oczy rzuciło jej się coś dziwnego. — Zobacz, to ten facet, na którego wpadłam w spożywczaku. Jakim cudem dotarł tu przed nami? — Zmarszczyła brwi. Siedziała przodem do drzwi i od ich przyjścia nikt nie przyszedł ani nie wyszedł z kawiarni.

— A jesteś pewna, że to on? — spytał Mikko, spoglądając za siebie.

Tajemniczy mężczyzna ze sklepu miał towarzysza. Obydwaj ubrani byli w identyczne, długie do ziemi czarne płaszcze i takiego samego koloru meloniki, których nie zdjęli nawet w pomieszczeniu. Rozmawiali przyciszonymi głosami, pochylając głowy nisko nad stolikiem.

— Wiesz, ile on miał makijażu na twarzy?

— Facet? — zdziwił się Mikko. Odwrócił się w stronę Dagmary. — Ten drugi wygląda bardzo młodo, a włosy ma jakby siwe.

Dziewczyna przyjrzała się bliżej wskazanemu człowiekowi. Spod melonika wystawały dość długie, bardzo jasne włosy.

— Zdarza się — stwierdziła, przypomniawszy sobie Iwana Lagrańskiego i jego szpakowatą czuprynę.

Kilka minut zeszło im na pogawędce o niczym, narzekaniu na nauczycieli i Sanna-Leenę (w przypadku Dagmary). Jednak ostatnio najbardziej lubianym tematem było przedstawienie. Dagmara wprawdzie wymigała się od gry, a Mikko dostał małą, niewiele znaczącą rolę, ale zawsze dobrze było ponarzekać na konieczność poświęcania wolnego czasu na głupoty.

Po jakimś czasie tajemniczy mężczyźni wstali od stolika, zapłacili za nietknięte ciastka i kawę i skierowali się w stronę wyjścia. Kiedy przechodzili obok Dagmary i Mikko, przyjaciele usłyszeli fragment rozmowy.

— Roger, czy my musimy chodzić w tych paskudnych płaszczach? Mógłbym się inaczej zamaskować… — marudził starszy, pulchny człowiek, na którego dziewczyna wpadła w sklepie.

— Anatolu! — syknął jego towarzysz. — Mieliśmy nie używać naszych imion!

Dagmara i Mikko parsknęli śmiechem. Człowiek zwany Anatolem obejrzał się na nich z niepokojem i wyszedł na zewnątrz za swoim towarzyszem.

— Chyba musimy się zbierać — zauważył Mikko kilkanaście minut później.

Trudno było uwierzyć, że jest dopiero godzina osiemnasta na początku października. Na zewnątrz panowały niemal egipskie ciemności, bo świeciła się tylko co druga latarnia.

Ruch na ulicach odrobinę się zmniejszył, więc przyjaciele bez większych przeszkód dotarli na dworzec. Dagmarę zdziwiło, że ich przystanek jest pusty, ale wtedy jeszcze nie wydawało jej się to podejrzane. Usiadła na ławce, ale po chwili z powrotem podniosła się – siedzenie było za zimne.

— No i gdzie on jest? — warknęła, kiedy autobus spóźniał się już dwadzieścia minut.

Mikko wzruszył ramionami, ale podszedł do rozkładu jazdy. Godzina była dokładnie taka, jaką wcześniej sprawdził, jednak dopiero teraz rzuciło mu się w oczy coś dziwnego. Skąd wzięła się tam maleńka, niemal niewidoczna gwiazdka? I ta informacja pod rozkładem?

— Dagmara? — spytał niepewnym tonem. Dziewczyna stawiła się przy nim, tupiąc w miejscu, aby odrobinę się ogrzać. — Bo ten autobus to jeździ jedynie od maja do września.

***

Mam nadzieję, że nikt nie uciekł z wrzaskiem na widok szablonu. Wreszcie coś po mojemu.

Wybaczcie mi, ale znowu muszę zrobić dłuższą przerwę od publikowania. Za miesiąc piszę maturę z chemii, z której muszę wycisnąć jak najwięcej. Niestety nie wpadłam na to, żeby poprawić zeszłoroczną biologię, a progi na moje wybrane kierunki są bardzo wysokie.

Drugi powód: straciłam gdzieś sens, satysfakcję i pożytek z pisania tego opowiadania. Piszę i piszę, ale to jest coraz gorsze i coraz bardziej mi się przez to nie chce. Może odnajdę to wszystko po drodze, ale najchętniej zaczęłabym od początku, inaczej. Kompletnie spaprałam fabułę tego opowiadania, ale mam nauczkę: nigdy więcej żadnych spontanów.

Nie znikam z blogosfery: wasze blogi będę odwiedzać, a dla odmóżdżenia produkować się na Kompendium oraz marudzić (głównie odnośnie pisania) na Ulicy Potworkowej która wreszcie ruszyła.

I jeszcze jedno: dziękuję serdecznie za wszystkie komentarze. Nie spodziewałam się, że Noc zainteresuje tyle osób ;)