Sześć

— No i co my teraz zrobimy?

Dagmara czuła, że zaczyna się denerwować. Jak to się stało, że nie zauważyli małej, głupiej gwiazdki przy godzinie odjazdu autobusu? Z rozkładu wynikało, że ostatni kurs odbył się, kiedy oni wysyłali list na poczcie.

— Dagmara, ja przysięgam, że tej gwiazdki tu wcześniej nie było! — zarzekał się Mikko, chociaż wiedział, jak to głupio brzmiało. Przecież to nie było możliwe, żeby w ciągu godziny ktoś zmienił rozkład jazdy. Ale Mikko miał świetną pamięć i był przekonany, że żadnej dodatkowej informacji wcześniej nie było, w przeciwnym razie na pewno by ją zauważył.

— No to skąd ona się wzięła? — wykrzyknęła Dagmara. Dopiero po fakcie zauważyła, że zrobiła to głośniej niż zamierzała, bo kilkoro ludzi na sąsiednim przystanku obejrzało się na nią. — Przepraszam.

Kilka dni wcześniej obiecała sobie, że nie będzie więcej krzyczeć na ludzi. No chyba że sobie na to szczególnie zasłużą. Od tego czasu postanowienie łamała niemal codziennie, zwłaszcza kiedy nikt nie zapracował sobie na takie traktowanie.

— Masz jakiś pomysł, co teraz? — spytała, kiedy Mikko machnął ręką na znak, że nic się nie stało. Niedaleko zaskwierczała latarnia i zgasła, pogrążając dworzec w jeszcze większej ciemności. W dodatku ulice zaczynały pustoszeć i przyjaciele czuli się, jakby była już jakaś późna, nocna godzina, a nie wieczór.

Chłopak przez chwilę zastanawiał się, rozważając wszystkie możliwości, a Dagmara poszła w jego ślady. Na ich przedmieścia jechał tylko ten jeden autobus, a przecież nie mogli czekać do szóstej rano na pierwszy kurs. Taksówka odpadała, nie mieli pieniędzy. Autostop? Zbyt ryzykowne, zresztą ruch był już naprawdę niewielki, więc i prawdopodobieństwo, że ktoś ich zabierze, malało z każdą chwilą. Dagmara w dodatku przypomniała sobie o swoim zadaniu z alchemii i zrobiło jej się jeszcze bardziej przykro.

— Musimy iść na piechotę — wypalił nagle Mikko.

— Co?

— Musimy iść pieszo — powtórzył jeszcze raz, ale Dagmara przerwała mu:

— Przecież słyszę, że pieszo! — Ponownie usiadła na ławce, tym razem nie zważając na zimno. Tupała nogami ze zdenerwowania. — Przecież to strasznie daleko — jęknęła.

— To tylko pięć kilometrów — sprecyzował Mikko, mówiąc o tym, jakby była to odległość zdatna do pokonania w kwadrans. Usiadł obok niej na ławce. — Masz jakiś lepszy pomysł?

— Nie — burknęła ponuro dziewczyna. — Ten autobus jechał strasznie długo, jak na pięć kilometrów.

— Bo on jechał przez wszystkie wsie, góry i doliny — przypomniał Mikko, wspominając długą i okrężną drogę. — My pójdziemy prostą drogą.

Dagmara uniosła brew, zdziwiona.

— A skąd ty znasz taką trasę?

— Jechaliśmy tamtędy pierwszego dnia — rzekł Mikko z nutką politowania w głosie, jednak po chwili przypomniał sobie, że przecież nie każdy ma jego fotograficzną pamięć. A zwłaszcza Dagmara, która dobrze pamiętała jedynie kto i jaką przykrość jej kiedyś zrobił. Potrafiła nawet znienacka wypomnieć swojej kuzynce zabawkę, którą ta zniszczyła, kiedy miały po pięć lat. — Nawet się nie obejrzysz, jak będziemy na miejscu. Może nawet szybciej niż tym głupim autobusem!

— W autobusie przynajmniej jest ciepło — zamarudziła Dagmara.

Mikko przez chwilę siedział, wpatrując się w matkę wrzeszczącą na dwójkę dzieci, które nie chciały grzecznie czekać na autobus, tylko biegały po ulicy, ryzykując potrącenie przez jakiś pojazd.

— Jak byłaś mała, to pewnie byłaś tak samo nieznośna, jak te dzieciaki — zauważył po chwili, za co oberwał kuksańcem w bok.

— Moja mamusia zawsze powtarza, że byłam aż zbyt grzecznym dzieckiem!  — broniła się dziewczyna.

— Za to teraz odbijasz to sobie marudzeniem i zrzędliwością.

— Dokładnie — przytaknęła, szczerząc zęby w szerokim uśmiechu, ale po chwili spoważniała. — No to co w końcu robimy? Przecież nie możemy tak siedzieć całą noc — przypomniała, teatralnie wzdrygając się z zimna.

Mikko wzruszył ramionami i ziewnął.

— Ja tam mogę siedzieć — oświadczył. — Nie mam żadnego wypracowania do napisania, ani szmacianych butów, w których mi zimno…

— No niech ci będzie — warknęła Dagmara. — Chodźmy na nogach! — oznajmiła ze sztucznym entuzjazmem, podniosła się z ławki i otrzepała z nieistniejącego kurzu.

— Naprawdę? — zdziwił się Mikko. Widać było, że próbuje ją zdenerwować. — Przecież to tak daleko…

— Nie wkurzaj mnie! — Dagmara podskakiwała lekko w miejsce ze zniecierpliwienia. — Idziemy na nogach. To w którą stronę? — spytała, kręcąc się w kółko.

— Tam. — Mikko złapał dziewczynę za ramię i popchnął we wskazanym przez siebie kierunku.

Jedyną pociechę można było znaleźć w tym, że droga była w miarę prosta. Nie biegła przez żadne góry ani doliny, nie skręcała gwałtownie i nie tworzyła slalomu, więc Dagmara i Mikko mieli pewność, że rzeczywiście podążają najkrótszą możliwą trasą. Dopóki podążali gęściej zaludnionymi częściami Rukatunturi, droga była również w miarę jasno oświetlona. Niestety, wkrótce musieli wkroczyć w rejony, gdzie poszczególne domy były od siebie oddalone o znaczne odległości.

Dla Dagmary jak zwykle każdy powód do narzekania był dobry.

— Daleko jeszcze? — jęczała, doprowadzając tym zwykle opanowanego Mikko do szału.

— Daleko — mruczał. Od początku wędrówki znęcał się nad niewielkim, znalezionym przy drodze kamykiem, co do którego uparł się, że dokopie go aż do samej szkoły. Jak dotąd udawało się bez większego wysiłku.

— No ale powiedz! — Dagmara postawiła stopę na drodze toczącego się kamyka, przez co odleciał gdzieś na bok. Mikko spojrzał na nią gniewnie i zaczął szukać w ciemnościach swojej zabawki.

— Dagmara, idziemy dopiero dziesięć minut. — Szczęśliwie znalazł kamyk i kopnął go tak, aby jego tor znajdował się jak najdalej od Dagmary. — Zakładając, że…

— Nieprawda, bo piętnaście! — wpadła mu w słowo dziewczyna, jak zwykle bardziej niż przyjacielowi ufając swojemu śpieszącemu zegarkowi.

— …że przejście kilometra zajmuje człowiekowi niecałe piętnaście minut, to jeszcze z godzina — kontynuował Mikko przez zaciśnięte zęby.

Dagmara przez chwilę szła w milczeniu, przyglądając się biednemu, toczącemu się równolegle do niej kamykowi.

— A ty się strasznie nerwowy dzisiaj zrobiłeś — zauważyła.

— Serio? — Mikko kopnął kamyk z jeszcze większą zawziętością.

— Serio — uparła się dziewczyna.

— No bo ktoś mnie tu robi w balona! — wybuchnął w końcu chłopak, a Dagmara aż podskoczyła. Co jak co, ale krzyku to jeszcze od niego nie słyszała. — Najpierw do mnie dzwonią z organizacji i chcą czegoś na wczoraj, chociaż zawsze upominali się kilka tygodni wcześniej. Później nie ma gwiazdki na rozkładzie, a potem jest. Lenny’emu zginęły jeszcze trzy motyle, podobno najdroższe z całej kolekcji, a Francesca wczoraj goniła po całym korytarzu i darła się, że ktoś jej zabrał jakiś srebrny naszyjnik.

Dagmara zatrzymała się w pół kroku. Chyba nie było w promieniu dziesięciu kilometrów osoby, która nie słyszałaby wrzasków Francesci z poprzedniego dnia — zresztą, Dagmara o mało nie dostała szału, bo akurat leżała z niemiłosiernie bolącą głową, a skwarka wpadała po kolei do każdego pokoju, przeklinając złodzieja — ale o Lennym nic nie wiedziała.

— Lenny’emu zginęły trzy motyle? — spytała, nie dowierzając, że przyjaciel nie dał niczego po sobie poznać. Bardziej spodziewałaby się po nim zachowania podpatrzonego u Włoszki.

Mikko skinął głową.

— To dlatego był dzisiaj taki burkliwy — wyjaśnił. — No dobra, jeszcze bardziej burkliwy niż w zwykły poniedziałek — dodał, słysząc parsknięcie Dagmary.

— Właściwie to ja od początku mówiłam, że z pobytu na tym zadupiu to nie wyjdzie nic dobrego. No bo zobacz, tyle dziwnych rzeczy się tu dzieje. A czy nie możemy iść szybciej, bo mi zimno? — spytała nagle, na pokaz szczękając zębami.

— Bo trzeba nosić porządne buty, a nie jakieś szmaciaki — wymądrzał się Mikko.

Dagmara skrzywiła się, ale musiała przyznać mu rację, bo jej ukochane, cienkie zamszowe kozaki na niewielkim obcasie zdecydowanie nie nadawały się na lapońską zimę. Tutaj chyba będą niedługo potrzebne rakiety śnieżne albo narty, żeby w ogóle wyjść z budynku.

— Jak pojadę do domu na Święto Śledzia*, to przywiozę sobie cieplejsze ciuchy — orzekła Dagmara, a Mikko jedynie mruknął coś na temat burżuazji ze stolicy.

— A wymyśliłyście już z Sanna-Leeną, kto mógł się wam włamać do pokoju? — spytał po chwili milczenia. Dookoła panowały niemal egipskie ciemności, jedynie parę gwiazd na niebie nieco oświetlało drogę, dzięki czemu przyjaciele wiedzieli, gdzie idą.

— Nie — odpowiedziała Dagmara. — W ogóle nie możemy się dogadać w tej kwestii.

— Tak jak i w wielu innych — zauważył z lekkim rozbawieniem Mikko, ale dziewczyna kontynuowała, nie zwracając na niego uwagi.

— Ja po prostu uważam, że to klony chciały mi zrobić na złość i dla niepoznaki okradły również ją. Albo ona tylko powiedziała, że ją też okradli. Albo to ta włoska skwarka wściekła się, kiedy dotarło do niej, że nie ma żadnego przesłuchania i… AUU!

W jednej chwili Dagmara beztrosko szła przed siebie, nie patrząc pod nogi. W następnej leżała na ziemi, kurczowo trzymając się za prawą kostkę. Potworny ból przyćmił myśli dziewczyny, nawet nie dotarło do niej, że głośno krzyknęła.

— Dagmara! — wołał Mikko.

— C-c-coo się stało? — spytała drżącym głosem.

Mikko pomógł jej usiąść.

— Poślizgnęłaś się — wyjaśnił. — Na lodzie się poślizgnęłaś — dodał, zdumiony, po krótkich oględzinach miejsca wypadku.

— Na jakim lodzie, do cholery. Tu nie ma lodu — jęknęła Dagmara ze łzami w oczach. Powinna zerknąć na swoją kostkę i ocenić rozmiar uszkodzenie, ale bardzo bała się, że noga jest złamana. Chociaż wiedziała, że to głupie, wolała nieco oddalić od siebie chwilę, w której dowie się najgorszego.

— Bardzo cię boli? — spytał Mikko, a dziewczyna kiwnęła głową. Odetchnęła głęboko, zacisnęła zęby i powoli zdjęła buta, krzywiąc się, kiedy dotknęła bolącego miejsca. Noga była spuchnięta i czerwona.

— Chyba nie jest złamana — oceniła dziewczyna. Jak tylko jej myśli odrobinę rozjaśniały, spojrzała na połyskującą nawierzchnię drogi. Skąd tam wziął się lód? Przecież nie było aż tak zimno. A tu nagle, na samym środku drogi, wielka kałuża lodu. Tak, jakby ktoś rozlał beczkę wody i zamroził, chcąc sobie zrobić lodowisko. Gdyby Dagmara miała siłę, zapewne zaczęłaby pomstować na niezbyt rozumnego człowieka, który to uczynił. Ale kto chciałby robić lodowisko na środku drogi biegnącej przez szczerze pole? Organizator nielegalnych wyścigów w jeździe na łyżwach? Nie, zdecydowanie nie powinna o tym myśleć.

Za to Mikko idealnie spełniał swoją rolę głosu rozsądku i próbował znaleźć jakiekolwiek wyjście z sytuacji. Logicznym było, że dziewczyna nie pójdzie dalej, a nie byli nawet w połowie drogi.

— Nie mamy czym usztywnić ci nogi, ale staraj się nią za bardzo nie ruszać, dobrze? — poinstruował, kiedy Dagmara ponownie założyła buta i usiadła na ziemi z nogą wyciągniętą do przodu. Podłoże było okropnie zimne, ale ból nogi obecnie tłumił wszystkie inne uczucia dziewczyny. Za wyjątkiem złości, ale ta towarzyszyła jej niemal wszędzie.

— Co robimy? — spytała smutno, wyrzucając sobie, że była taka nieuważna. I tak mieli z Mikko masę kłopotów – już dawno minęła godzina, na którą zapowiedzieli swój powrót do szkoły, a teraz nie zanosiło się, żeby dotarli do niej w najbliższym czasie. No chyba że nagle nadjechałby jakiś samochód i zabrałby ich stamtąd, jednak niestety od dłuższego czasu nic ich nie minęło.

— Wiesz — zaczął niepewnie Mikko, przykucając obok Dagmary. — Chyba jedynym wyjściem jest, żebym wrócił do miasta i…

— Nie zostawiaj mnie tutaj samej! — przerwała mu dziewczyna. Przeklęła się w duchu, że nie pomyśleli o zabraniu ze sobą kogoś jeszcze, na przykład Lenny’ego, który i tak całymi dniami siedział i nic nie robił. Jednak w założeniu mieli tylko pojechać do miasta, wysłać list i wrócić ciepłym autobusem. Kto by pomyślał, że to wszystko tak się potoczy?

— No to co mamy zrobić? — spytał zniecierpliwiony Mikko. — Mamy czekać, aż ktoś tędy pojedzie? — Chciał to powiedzieć nieco mniej delikatnie, ale przypomniał sobie, że przecież Dagmara cierpi i nie trzeba jej dodatkowo denerwować. Z drugiej strony rozumiał ją doskonale: to pustkowie pewnie nawet w dzień nie prezentowało się zachęcająco, a teraz dodatkowo jedynym źródłem światła były nieliczne gwiazdy. Sam nie chciałby zostać w tym miejscu bez żadnego towarzystwa.

— Poczekajmy chociaż chwilę, dawno nic nie jechało — poprosiła Dagmara. — Kucharka z popołudniowej zmiany powinna niedługo skończyć pracę, a ona jeździ w tę stronę. Może zlitowałaby się nad nami — dodała z nadzieją, chociaż wiedziała, że nie pałająca do niej sympatią kobieta z chęcią zostawiłaby ją na środku pustkowia. Nie omijając wcześniej wykładu na temat odpowiedzialności.

— No dobrze — zgodził się niechętnie Mikko. — Poczekamy pół godziny i jeśli nikt się nie pojawi, idę do miasta.

Dagmara kiwnęła głową i wpatrzyła się w bliżej nieokreślony punkt w ciemności. W świetle gwiazd widać było, że pobocze porośnięte jest wysoką, gęstą trawą, która obecnie leżała wysuszona na wiór. Coś jednak szeleściło delikatnie, a raz wydało jej się, że widzi jakiś ciemny kształt poruszający się nad trawą.

Wzdrygnęła się lekko, przypominając sobie Sanna-Leenę i jej chęć spotkania się z misiem polarnym. A co, jeśli taki rzeczywiście się pojawi? Idiotko, tu nie ma żadnych niedźwiedzi, skarciła się w duchu. Przywidziało ci się.

A noga bolała, i to przeraźliwie. Dagmara cały czas miała nadzieję, że kończyna nie jest zwichnięta, ani, co gorsze, złamana. Perspektywa chodzenia po lekarzach i dni spędzonych na leżeniu w łóżku nie była zachęcająca. Skrzywiła się z niesmakiem na myśl o tym, kiedy w trawie znowu coś zaszeleściło, a i kształt był bardziej wyraźny niż przedtem.

— Mikko — szepnęła w momencie, w którym chłopak gwałtownie stanął na nogi.

— Dagmara, jedzie samochód! Widzę światła! — krzyczał podekscytowany, wpatrując się w stronę miasta. Dziewczyna jednak wciąż wpatrywała się w ciemną plamę, która zbliżała się w ich stronę. Nie dotarło do niej, że Mikko szarpie ją za ramię i prosi, żeby wstała.

— Mikko — powtórzyła, z nutą przerażenia w głosie.

— Dagmara, samochód! — wrzeszczał Mikko, nie zważając na nią. Stanął na środku drogi i zaczął wymachiwać rękami, aby kierowca się zatrzymał.

— Mikko! — prawie wrzasnęła dziewczyna, wpatrując się w nieoczekiwanego gościa, który nagle nabrał realnych kształtów.

Zamarła z przerażenia, nie mogąc zrobić nic poza coraz większym wytrzeszczaniem oczu.

Stworzenie bez wątpienia miało w sobie coś psowatego, ale przecież żaden pies nie chodzi na dwóch łapach. Żaden nie jest też kompletnie łysy i nie ma przy tym jakby za dużej, obwisłej skóry. Wielkie, czerwone oczy, których widok o mało nie przyprawił Dagmary o zawał serca, również nie są zwyczajnym widokiem u tych zwierząt.

Mikko nawet nie zwrócił uwagi, że coś jest nie tak, bo na zmianę krzyczał na nią i usiłował zostać zauważonym przez kierowcę nadjeżdżającego samochodu.

A kiedy światło reflektorów było już bardzo blisko, stwór wyszczerzył ogromne, ostro zakończone zęby.

Dagmara wrzasnęła głośno, jak jeszcze nigdy w życiu.

Samochód z piskiem opon zatrzymał się na środku jezdni. Mikko rzucił się ku Dagmarze, żeby pomóc jej wstać, a stwór zaczął zbliżać się, wyciągając przed siebie wychudzone, wyschnięte kończyny…

— Stój, bo strzelam! — ryknął niespodziewanie kierowca, kiedy wyskoczył z samochodu. Lufa jego pistoletu skierowana była w stronę Mikko.

Dagmara wrzasnęła jeszcze głośniej.

— Odsuń się od niej, ale już! — warczał kierowca, wciąż mierząc do Mikko. Chłopak odsunął się od Dagmary, wyciągając ręce do góry.

Stwór zaskomlał cicho i zniknął w trawie. Najwyraźniej wystraszył się wrzaskami lub oślepiającym światłem reflektorów samochodu. Dagmara odetchnęła z ulgą – teraz już mogła myśleć, że potwór był wytworem jej wyobraźni, bo chyba nikt poza nią nie zwrócił na niego uwagi.

Z zadowoleniem stwierdziła, że odrętwienie wywołane przerażeniem minęło. Przywołała na twarz lekki uśmiech i odwróciła się, aby zobaczyć, kim jest ich wybawca. I ponownie zamarła na widok pistoletu wycelowanego w Mikko.

— Zachciało ci się napadać na kobiety na środku pustkowia, co? — wrzeszczał mężczyzna, a kompletnie zdumiony Mikko nie wiedział, jak z tego wybrnąć.

— Ale ja nic jej nie zrobiłem! — bronił się, z niepokojem patrząc na lufę pistoletu. — To moja koleżanka!

— Koleżanka! — ryknął kierowca, a Mikko aż podskoczył, kiedy ręka trzymająca broń zaczęła drżeć. — A ja jestem Świętym Mikołajem w przebraniu!

I wtedy Dagmara wreszcie przypomniała sobie, skąd zna ten głos.

— Pan Lagrański? — spytała, głosem zachrypniętym przez wcześniejsze wrzaski. — To pan? — Spróbowała się podnieść, ale noga za bardzo bolała, żeby ją tak obciążać. Mikko rzucił się, żeby jej pomóc, ale na krzyk mężczyzny znowu odskoczył.

— Zostaw ją! Panienka Dagmara? — spytał kierowca, dowodząc dziewczynie, że miała rację. Iwan opuścił broń i podbiegł do niej. — Panienka Dagmara! Co on ci zrobił? — dopytywał, potrząsając ją za ramię.

— Nic jej nie zrobiłem! — krzyknął po raz kolejny Mikko, na wszelki wypadek jednak trzymając się na uboczu.

— Nic mi nie zrobił — powtórzyła Dagmara. — Niech pan to odłoży — poprosiła, wskazując na pistolet.

Iwan spojrzał na nią podejrzliwie.

— To panienki kolega?

Dagmara skinęła głową.

— Tak, z klasy. Niech pan to schowa — poprosiła ponownie. Lagrański niechętnie zabezpieczył i schował broń, jednak wciąż nie spuszczał wzroku z Mikko.

— To co wy tutaj robicie? — spytał, wstając. Na głowie miał identyczny melonik, jak mężczyźni widziani przez nich w kawiarni. — I dlaczego siedzisz na ziemi?

— Byliśmy w mieście, uciekł nam autobus, wracaliśmy na piechotę, poślizgnęłam się i upadłam — wyjaśniła naprawdę Dagmara, modląc się w duchu, żeby Lagrański ich stamtąd zabrał.

— W mieście? I dlaczego wracaliście tędy? — spytał Iwan takim tonem, jakby jego zdaniem popełnili największe głupstwo na świecie.

Dagmara wymownie spojrzała na Mikko, który wyraźnie się zmieszał.

— No bo to jest najkrótsza droga. — Bardziej spytał niż oznajmił, ale w świetle nowych wydarzeń nie był tak przekonany do swojej racji.

— Nie — uciął Iwan. — Najprościej byłoby pojechać na najbliższy szkole przystanek i stamtąd iść pieszo, a nie przez pustkowia. — Podszedł do samochodu, otworzył drzwi od strony pasażera i cofnął siedzenie odrobinę do tyłu. — Da radę panienka wstać? — spytał, gdy wrócił do Dagmary.

— Odwiezie nas pan do szkoły? — spytała z nadzieją dziewczyna, kiedy pomógł jej wstać. Mikko milczał, jakby na nowo próbował zorganizować swoje wiadomości na temat okolicy, a może też czuł się trochę winny.

— Do żadnej szkoły, z tą nogą trzeba do szpitala — zarządził Iwan, sadzając Dagmarę w samochodzie.

— A ja? — spytał głupio Mikko, otrząsając się z otępienia.

— Jak już musisz, to wsiadaj — burknął Lagrański, wsiadając do pojazdu.

Mikko wtoczył się na siedzenie za Dagmarą, a dziewczyna wpatrzyła się w trawę, w to miejsce, gdzie widziała tajemnicze zwierzę. Bardzo chciała uznać je za wytwór swojej wyobraźni, ale ono było tak realistyczne…

Potwór jednak zniknął. Albo po prostu nie mogła go dostrzec z jasno oświetlonego samochodu Iwana.

* naprawdę jest takie święto w Finlandii, jednak na potrzeby opowiadania pozwoliłam sobie przesunąć je z października na listopad.

***

Rozdział troszkę wcześniej, a od tej pory zamierzam publikować co dwa tygodnie. Mam nadzieję, że nikt się nie zmęczy ;)