Cztery

O sobotniej wyprawie do tundry właściwie nie dało się powiedzieć nic dobrego.

Fakt, lapoński krajobraz miał w sobie coś urzekającego, nawet, jeśli uschnięte rośliny przykryte były warstwą szronu, a karłowate, poskręcane drzewa sprawiały dość marne pierwsze wrażenie. Dagmara i Mikko podczas dwugodzinnego spaceru nie napotkali ani jednego zwierzęcia. Renifery zapewne wybrały się już w podróż na południe, a reszta zwierzyny prawdopodobnie uciekła na dźwięk głośnej rozmowy i śmiechu przyjaciół. Jedynie rozległe, krystalicznie czyste jezioro swoim urokiem uratowało honor koła podbiegunowego.

— No i przynajmniej tam zrobiłam parę zdjęć, bo jakoś tak szaro i buro się zrobiło — mówiła Dagmara, wklepując w zmarznięte ręce tłusty krem. — Nawet gór nie było widać.

W ramach prób zaprzyjaźnienia się z Sanna-Leeną postanowiła szczegółowo opowiedzieć jej o spacerze. Wróżbitka, o dziwo, słuchała chętnie, jedynie co jakiś czas wtrącając swoje dziwne spostrzeżenia, które Dagmara uznała już za nieodłączny element charakteru swojej koleżanki. Poza tym Sanna-Leena rankiem zrobiła coś fantastycznego: odwróciła uwagę Francesci, która widząc wychodzących ze szkoły Dagmarę i Mikko entuzjastycznie zapragnęła do nich dołączyć. Na nic było przekonywanie Włoszki, że nie wolno jej samowolnie opuszczać terenu szkoły, bo jest jeszcze niepełnoletnia. Dopiero Sanna-Leena powiedziała jej, że przecież właśnie trwały wybory do roli księżniczki Leonardy, czego w żadnym wypadku nie mogła przegapić. Francesca ucałowała wróżbitkę, dziękując jej za uratowanie kariery aktorskiej i odbiegła do sali jadalnej, gdzie miała nadzieję ujrzeć zachwyty nad swoim talentem. Zanim dziewczyna zorientowała się, że wybory miały być dopiero w poniedziałek, Dagmara i Mikko byli już daleko.

Dagmara przez chwilę żałowała, że Włoszka nie poszła z nimi. Rozkoszowała się wizją koleżanki pożeranej przez jakiegoś renifera, dopóki Mikko nie sprowadził jej na ziemię i nie uświadomił, że te zwierzęta raczej nie polują na ludzi.

Wieczorem za to usiadła w jedynym znajdującym się w ich pokoju fotelu i rozgrzewając się gorącą herbatą, relacjonowała Sanna-Leenie wygląd każdego jednego karłowatego drzewa.

— Szkoda, że nie spotkaliście misia polarnego — westchnęła wróżbitka, wyciągnięta na swoim łóżku. Tego dnia ubrana była w czerwoną sukienkę z długimi, bufiastymi rękawami i na tle zielonego pokoju wyglądała niczym kwiat maku na łące. W wiecznie rozczochrane, ciemnoblond loki wpięła sztuczną wersję tej rośliny.

Dagmara chciała odpowiedzieć, że gdyby spotkali misia, to ich głowy w tej chwili znajdowałyby się na dokładnie odwrotnym końcu tundry niż ich ciała, ale ugryzła się w język. Najwyraźniej lekka naiwność również była nieodłączną cechą Sanna-Leeny, co było nawet zabawne. Inna sprawa, że na tej szerokości geograficznej niedźwiedzie polarne chyba się nie pojawiały.

Skończywszy swoją opowieść Dagmara postanowiła sprawdzić, na zrobienie ilu zdjęć może sobie jeszcze pozwolić. Licznik na aparacie wskazywał, że klisza jest już całkiem pełna, więc dziewczyna ruszyła się ze swojego miejsca, chcąc wymienić ją na nową.

Otworzyła drzwiczki od szafki przy swoim łóżku – szczęśliwie meble w ich pokojach nie były drogimi antykami, jedynie zwykłymi, produkowanymi na masową skalę przedmiotami. Przez chwilę grzebała między swoimi zeszytami i szkolnymi przyborami, irytowała się, że mimo idealnego porządku nie może niczego znaleźć, aż w końcu przypomniała sobie, że przecież rankiem wszystkie akcesoria do aparatu przełożyła do górnej szuflady.

Przeszukała szufladę, szafkę, potem jeszcze raz szufladę. Klnąc pod nosem przetrząsnęła swoją część biurka, zajrzała za meble, pod łóżko a nawet do szafy z ubraniami. Wszelkie wysiłki spełzły jednak na niczym.

— Czego tak szukasz? — spytała po chwili Sanna-Leena. Wróżbitka chwilę wcześniej przesiadła się do biurka i zabrała się za czytanie książki, w której bez przerwy podkreślała coś ołówkiem.

— Zniknęły moje klisze do aparatu — wyjaśniła Dagmara, zaglądając do kosza na śmieci. Po chwili namysłu uznała, że odpuści sobie grzebanie w nim.

— Jak to zniknęły? — Sanna-Leena zerknęła do otwartej szuflady Dagmary. — No rzeczywiście, nie ma — dodała, marszcząc brwi.

Dagmara odetchnęła głęboko. W takich momentach wolałaby mieć do czynienia z kimś bardziej rozgarniętym niż Sanna-Leena.

— Gdyby były to nie szukałabym, prawda? — warknęła, coraz bardziej zdenerwowana. Nienawidziła, kiedy coś szło nie po jej myśli, psuło się albo nie dało się prosto i logicznie wyjaśnić. Inni ludzie być może staraliby się znaleźć jakieś wyjście, ale ona w takich przypadkach wolała usiąść i się wściekać.

— A jesteś pewna, że one tutaj były? — dopytywała Sanna-Leena, sprawdzając, czy rzeczy Dagmary przypadkiem nie znalazły się w jej części biurka.

— Tak! — Alchemiczka podniosła głos, chociaż wcale nie zamierzała. — Jeszcze rano wyciągnęłam jedną i wrzuciłam do torebki! — Na dowód złapała swoją torbę i wyciągnęła z kieszeni niewielkie pudełeczko z kliszą do aparatu.

Dagmara usiadła na łóżku i zaczęła intensywnie myśleć. Może zapomniała, że przełożyła gdzieś klisze? Na pewno nie, zaraz przed wyjściem z pokoju wrzuciła je do szuflady. Musiały gdzieś być, rzeczy ot tak nie rozpływają się w powietrzu. Było tylko jedyne sensowne wytłumaczenie: ktoś je zabrał.

— Wychodziłaś dzisiaj z pokoju? — spytała Sanna-Leenę.

— Tylko na posiłki — odpowiedziała wróżbitka, jednak Dagmarze nie podobało się, że jej współlokatorka nerwowo spuściła wzrok.

— Oczywiście zamknęłaś drzwi na klucz. Inaczej można by pomyśleć, że był u nas jakiś złodziej, prawda?

— No wiesz, Daga… — zaczęła Sanna-Leena, ale chyba nie mogła z siebie wykrztusić reszty odpowiedzi. Dagmara jednak wpatrywała się w nią z rosnącym przekonaniem, że wróżbitka chce się przyznać do czegoś niezbyt przyjemnego. — Ja chyba zgubiłam klucz — zakończyła, dowodząc, że Dagmara się nie myliła.

— Pięknie! — warknęła alchemiczka. — Cudownie po prostu! — Wstała i zaczęła krążyć po pokoju. Musiała zacisnąć ręce w pięści, żebyś czegoś z nerwów nie uderzyć. — Popisałaś się odpowiedzialnością — rzuciła do Sanna-Leeny.

Wróżbitka wyglądała, jakby naprawdę żałowała zgubienia klucza, a może też reakcja Dagmary ją nieco stłamsiła.

— Ale ja naprawdę nie wiem, co się z nim stało! — wydusiła trzęsącym się głosem. — Wróciłam do pokoju przed obiadem i zdziwiłam się, że drzwi są otwarte.

— A pamiętasz chociaż, kiedy go ostatnio widziałaś? — wrzasnęła Dagmara. Wiedziała, że nie powinna aż tak emocjonalnie reagować, w końcu to nie musiała być wina Sanna-Lenny. Była jednak zbyt nerwowym człowiekiem, żeby się opanować w sytuacji, kiedy w ich pokoju prawdopodobnie był złodziej. Nie przyszło jej do głowy, aby zastanawiać się, po co komuś klisza do aparatu – w końcu nie było to nic aż tak cennego – za to denerwowała się faktem, że jeśli klucz się nie odnajdzie, będą musiały z własnej kieszeni zapłacić za wymianę zamka.

— Czemu tak wrzeszczysz?

W progu pokoju stał Mikko. Dźwigał stos książek dotyczących botaniki, które obiecał przynieść Dagmarze, kiedy nie będą już mu potrzebne do nauki. Alchemicy nie spędzali na zajęciach zbyt dużej ilości czasu, a nauczyciele w większości koncentrowali się na zajęciach praktycznych, toteż uczniowie z teorią musieli zapoznawać się sami. W zasadzie ten układ im pasował: siedzenie w ławce i słuchanie wykładów było w ich mniemaniu dużą stratą czasu.

— Chyba nie słyszałyście mojego pukania — dodał chłopak, zamykając za sobą drzwi. Rzucił okiem na rozdygotaną Dagmarę, skuloną na łóżku Sanna-Leenę i od razu uznał, że coś jest nie w porządku. — Co się stało?

— Ty mu powiedz, bo ja nie mam siły — warknęła Dagmara na Sanna-Leenę.

— Zgubiłam klucz do pokoju — wyjaśniła smutno wróżbitka. — I Daga jest na mnie zła…

— Czy ja wyglądam, jakby była zła? — wrzasnęła alchemiczka, wymachując rękami. — No powiedz, Mikko, czy ja się złoszczę?

— Uspokój się — uciął Mikko, wpychając jej książki do rąk, aby czymś się zajęła. Dziewczyna popatrzyła na niego wilkiem, ale ułożyła podręczniki na stole. — A teraz siadaj i nie przeszkadzaj.

Dagmara niechętnie spełniła jego polecenie.

— Pamiętasz może, kiedy ostatnio widziałaś klucz? — zwrócił się chłopak do Sanna-Leeny. Wróżbitka pokręciła głową, tak samo jak wtedy, kiedy Dagmara zadała jej to pytanie. — Próbowałaś go szukać?

— Wszędzie — odparła Sanna-Leena. — Przeszukałam nawet wszystkie miejsca, w których dzisiaj byłam i nigdzie go nie znalazłam.

— A sprawdzałyście, czy nic wam nie zginęło?

— Wszystkie klisze do mojego aparatu — wtrąciła szybko Dagmara głosem niewiele głośniejszym niż zgrzyt pilniczka do paznokci, którym właśnie pracowicie się posługiwała. Mikko chciał jej powiedzieć, że zaraz dopiłuje się do krwi, ale w ostateczności stwierdził, że dziewczyna przynajmniej siedzi spokojnie i, co najważniejsze, cicho.

— Sto dwadzieścia marek — rzekła Sanna-Leena, zwieszając smutno głowę. — Wszystko, co miałam w portfelu pod łóżkiem.

Dagmara przeklęła się w myślach, że tak strasznie nawrzeszczała na współlokatorkę. Ona w ostateczności mogła obyć się bez aparatu, ale sto dwadzieścia marek dla kogoś w ich wieku było sumą dość sporą. W ostatecznym rozrachunku Sanna-Leena wyszła na włamaniu dużo gorzej.

— A gdzie trzymałaś klucz? Może ktoś ci go wyjął z kieszeni? — drążył Mikko, jak zwykle rozważając wszelkie opcje. — Albo ktoś był tutaj w pokoju i zabrał go, kiedy nie patrzyłaś?

Sanna-Leena pokręciła głową.

— Przez cały dzień były tutaj jedynie bliźniaczki — powiedziała. — Wychodziłyśmy też razem i nie rozmawiałam dzisiaj z nikim innym.

— No to musimy jeszcze spytać bliźniaczki, czy one czegoś nie podejrzewają — stwierdził Mikko, zadowolony, że są jacyś świadkowie w tym prowizorycznym śledztwie. Nagle zmarszczył brwi, bo uświadomił sobie coś, na co z początku nie zwrócił uwagi. — Ale zaraz, jakie…

— …jakie bliźniaczki? — przerwała mu Dagmara, z głośnym stukiem odkładając pilniczek na stół.

Sanna-Leena nie kryjąc lekkiego zdziwienia spojrzała najpierw na nią, a potem na Mikko.

— No bliźniaczki — powtórzyła. Uśmiechnęła się, jakby miała do czynienia z ćwierćinteligentami, którzy nie rozumieją prostych rzeczy. — W mojej klasie są tylko dwie bliźniaczki, nie róbcie takich zdziwionych min.

— Ale jakie bliźniaczki? — dopytywała Dagmara. — Czy ty widziałeś w tej szkole jakiekolwiek bliźniaczki? — zwróciła się do Mikko. Chłopak pokręcił głową.

— Przecież rozmawialiście z nimi setki razy — upierała się Sanna-Leena.

— Nie przypominam sobie — prychnęła Dagmara, wracając do dopieszczania swoich paznokci. Pomyślała sobie, że prawdopodobnie któreś z niezbyt normalnych koleżanek Sanna-Leeny tak bardzo się lubią, że zaczęły udawać siostry. Średnio ją interesowało, które to. — Zresztą, zwykle widuję cię w towarzystwie tej Anny, czy Hanny. Ta dziewczyna w ogóle nie może się zdecydować, jak ma na imię.

Sanna-Leena zrobiła bardzo niepewną minę.

— Dagmara, czy ty się kiedyś jej… to znaczy im, przyglądałaś im się kiedyś uważniej?

— Nie, a po co?

— Bo to są dwie różne osoby.

Mikko parsknął śmiechem na widok miny Dagmary, która wyglądała, jakby ktoś jej powiedział, że musi zostać wróżbitką. Na twarzy dziewczyny widniał jedynie szok i niedowierzanie.

— Nie uwierzę, dopóki nie zobaczę — stwierdziła dobitnie.

— Nie mogę uwierzyć, że tyle czasu robiły mnie w balona — marudziła Dagmara.

Nie licząc trzeciej klasy alchemików, korytarz na drugim piętrze był kompletnie pusty. Jeszcze parę minut wcześniej była tam banda pierwszaków od wróżbitów, które zwykle o tej porze miały lekcje w sali obok. Okazało się jednak, że ich nauczyciel zachorował, dzięki czemu pierwszą poniedziałkową godzinę mieli wolną. Dagmara, Mikko, Lenny i Jonatan z zazdrością patrzyli na odbiegających z radosnym krzykiem wróżbitów, po czym usadowili się na ławce pod klasą filozofii.

— Nie tylko ciebie nabrały — zauważył Lenny. Jego kciuk wrócił do normalnego stanu, dlatego też chłopak wspaniałomyślnie uznał, że nie jest już obrażony na Dagmarę. Biorąc pod uwagę jego zwykłe humorki, minęło mu strasznie szybko. — Chyba wszyscy alchemicy myśleli, że jest to jedna i ta sama osoba.

— Ale wyobrażasz sobie, jak ja się kretyńsko czułam, kiedy one… ona… no, kiedy jedna z nich, którą akurat spotkałam, wmawiała mi, że ma na imię inaczej niż myślałam? — Dagmara z irytacją tupała nogami w miejscu. — Spotykałam jedną, mówiłam do niej Anna, a ta mówiła, że nazywa się Hanna! I na odwrót. Zwariować można — dodała, podkreślając swoje słowa kopnięciem jakiegoś papierka porzuconego przez pierwszaki. Teoretycznie powinna wstać, podnieść śmieć i wyrzucić go do kosza, ale nie chciało jej się sprzątać po małolatach.

Jonatan za to okazał się dużo bardziej porządnym uczniem.

— Obawiam się, że dalej będziesz się tak czuć — rzekł, kiedy wrócił z drugiego końca korytarza, gdzie stał kosz na śmieci. — Ich NIE DA SIĘ rozróżnić.

— Wyglądają jak klony — poparł go Lenny.

— Wiesz, Lenny, po tym zwykle można rozpoznać bliźnięta — zauważył Mikko, wycierając okulary w sweter. Do tej pory siedział z zamkniętymi oczami i udawał, że drzemie.

— Po tym można rozpoznać bliźnięta — przedrzeźnił go Lenny. Poniedziałek rano nigdy nie był najlepszym momentem na rozmowę z brunetem – zresztą, chyba nikt w ich gronie nie lubił powrotu do rzeczywistości po mniej lub bardziej beztrosko spędzonym weekendzie. Na razie sobota i niedziela były w miarę luźne, jednak nauczyciele stopniowo zaczynali zasypywać ich coraz większą ilością nauki. — Czy ta różowa lala raczy się w końcu pojawić? — zirytował się, przecierając oczy.

— Niech nie przychodzi, nie mogę jej słuchać — mruknęła Dagmara, wpatrując się tępo w przestrzeń. — Albo tak, niech przyjdzie! — ożywiła się chwilę później. — I niech powie, że więcej nie będziemy mieć filozofii.

— Filozofia jest całkiem interesująca — stwierdził Mikko, jednak bez zwykłego entuzjazmu. — No dobra, wydawała się interesująca, kiedy na pierwszej lekcji opowiadała, o jakich to ciekawych rzeczach nie będziemy rozmawiać — poprawił się, kiedy przyjaciele spojrzeli na niego jak na kosmitę.

Prawdę mówiąc, alchemicy ze wszystkich klas na filozofii po prostu spali. Panna Tori Nykanen na początku obiecywała złote góry, rozwodząc się na temat stosowanych przez nią nowoczesnych metod nauczania polegających na rozmowie z uczniem i poznawaniem jego poglądów na omawiane na lekcjach tematy. W praktyce wyglądało to tak, że nauczycielka po prostu mówiła, mówiła i mówiła, nie dopuszczając nikogo do głosu.

— Czy ty wiesz, że ja przez tę godzinę nauczyłbym się całej teorii na ćwiczenia z alchemii? — żalił się Lenny, po raz kolejny potwierdzając fakt, że filozofia jest bezużyteczna.

— A czy ty wiesz, że miałeś na to cały tydzień?

— Chciałem się za to zabrać wczoraj, ale zapomniałem, że jest ważny mecz, i…

— Nie, tylko nie zaczynaj nawijać o piłce nożnej — jęknęła Dagmara, zakrywając sobie uszy dłońmi. Urażony Lenny chciał jej coś odpowiedzieć, jednak w tym momencie dobiegły do nich odgłosy ożywionej rozmowy i kilku par stóp stąpających po grubym dywanie. Korytarzem podążała grupa wróżbitów, a na ich czele energicznym krokiem maszerowała panna Tori Nykanen.

Dagmara podniosła się i ponownie jęknęła cicho, po części przez to, że wszystkie kości jej trzasnęły, a po części z żalu, że nauczycielka jednak raczyła się pojawić. Zmarszczyła brwi na widok dreptających za nią wróżbitów.

— A oni co tutaj robią? — spytała Lenny’ego, który był najbliżej. Chłopak jedynie obojętnie wzruszył ramionami.

— Mam dla was wspaniałą nowinę! — oznajmiła zachwycona panna Nykanen. Przez chwilę mocowała się z zamkiem w drzwiach, po czym otworzyła drzwi od klasy na całą szerokość. — Wchodźcie, wchodźcie! — Machnęła ręką na wróżbitów i odsunęła się, żeby ich przepuścić. — Wy też, mam wam specjalne zaproszenie wysłać? — zwróciła się do alchemików, którzy byli nieco zdziwieni zaistniałą sytuacją, ale w końcu weszli do klasy.

Dagmara opadła na krzesło obok Mikko. Rzucając na ławkę podręcznikiem, przyjrzała się grupie wróżbitów siedzących po drugiej stronie klasy. Oczywiście były to osoby z ich rocznika, trochę liczniejszego niż alchemicy. Oprócz Sanna-Leeny i bliźniaczek, na widok których Dagmara skrzywiła się z niesmakiem, były tam dwie dziewczyny i trzech chłopaków. Nie zdążyła spytać Mikko, który chłopak chciałby parać się wróżeniem, bo panna Nykanen z hukiem zatrzasnęła drzwi i wyszła na środek klasy.

Nauczycielka zawsze poruszała się nieco dziwnie, co zapewne spowodowane było niebotyczną wysokością noszonych przez nią obcasów, ale tego dnia jej ruchy były wyjątkowo niespotykane: w zasadzie to najpierw szła wyciągnięta przez nią do przodu prawa ręka, a później ona.

— Niestety z ważnych powodów życiowych — mówiła, machając dłonią tuż przed oczami siedzącej w pierwszej ławce Sanna-Leeny — musiałam poprosić naszego szanownego pana dyrektora o skrócenie mi etatu. Niestety, ale moje nowe obowiązki nie będą dawały mi możliwości spędzania w szkole takiej ilości czasu, jak poprzednio. — Przeszła do następnego rzędu, gdzie również machała ręką przed bliźniaczkami.

Biorąc po uwagę fakt, że lekcje trwały dopiero od dwóch tygodni, panna Nykanen bardzo szybko zmęczyła się swoją pracą.

— Panno Nykanen, czy nie lepiej byłoby zmniejszyć ilość godzin filozofii, zamiast łączyć nasze grupy? — spytał z nadzieją Lenny. Dagmara parsknęła śmiechem na widok zgorszonej miny nauczycielki.

Ta natomiast niemal jednym susem pojawiła się przed Lennym i o mało nie wsadziła mu palca do oka.

— Mój drogi, żadna PANNA Nykanen — upomniała go. Lenny odsunął się nieco, bo machanie prawą ręką stało się nieco bardziej intensywne. — Od soboty jestem PANIĄ. — Wskazała na swój serdeczny palec ozdobiony złotą obrączką. — Nazwiska nie zmieniłam, aby nie utrudniać wam życia koniecznością zapamiętania nowego, ale oczywiście sposób zwracania się do mnie uległ zmianie — zakończyła z szerokim uśmiechem na umalowanych wściekle różową szminką ustach i zabrała dłoń sprzed nosa Lenny’ego. Od tej chwili trzymała już rękę normalnie, najwyraźniej ukontentowana, że nareszcie mogła się pochwalić komuś swoim nowym stanem cywilnym.

— A co twojego pytania — kontynuowała — nie można zmniejszyć ilości godzin żadnych zajęć. Musicie mieć ich tyle, ile ustalił dyrektor! — Ostatnie słowo podkreśliła podniesieniem głosu. W tej chwili przez swoją zaciętą minę w niczym nie przypominała roztrzepanej i żywiołowej nauczycielki. Chyba zdała sobie z tego sprawę, bo wkrótce na jej usta powrócił dobrze uczniom znany, słodziutki uśmieszek. — Uznałam, że w większych grupach będziemy mieć więcej okazji do skonfrontowania swoich poglądów.

— Po prostu nie chce jej się dwa razy gadać tego samego — mruknęła Dagmara do Mikko, który uśmiechnął się pod nosem.

— A ty, moja droga panno, nie rób takiej skrzywionej miny. — Pani Nykanen nieoczekiwanie zwróciła się do Dagmary. — Zostanie ci taka i będziesz starą panną.

Wolę być starą panną niż bezmózgą mężatką, pomyślała dziewczyna, ale odpuściła sobie mówienie tego na głos. Spojrzała jedynie na Mikko wzrokiem pytającym „słyszała?”. Chłopak jedynie wzruszył ramionami.

Nauczycielka swoim zwyczajem ustawiła krzesło na środku klasy i usiadła, zakładając nogę na nogę. Przeczesała palcami farbowane, jasnoblond włosy i po raz kolejny obdarzyła uczniów słodkim uśmiechem.

— Dzisiaj jednak nie będziemy zajmować się filozofią. — Dagmara usłyszała, jak siedzący za nią Lenny odetchnął z ulgą. — Jak oczywiście wszyscy wiecie, jestem nauczycielką, która doskonale zdaje sobie sprawę z nastrojów swoich uczniów i jest świadoma, że kiedy w ich szkolnym życiu dzieje się coś ważnego, nikt nie będzie w stanie skupić się na lekcjach.

Po stronie wróżbitów ktoś stłumił parsknięcie śmiechem.

— A dzisiaj jest ważny, ważny dzień! — kontynuowała nauczycielka. — Dzisiaj będziecie uczestniczyć w bardzo istotnym procesie, jakim jest wybieranie aktorów do przedstawienia! Jako że jestem pasjonatką szeroko pojętej sztuki, także tej teatralnej, muszę wam powiedzieć, że dobry aktor to połowa sukcesu przedstawienia, a poza tym…

Tutaj nastąpił długi i wyczerpujący wywód na temat niezmiernie ważnej roli, jaka została jej przydzielona: wspólnie z panem Karevikiem będzie wybierać aktorów do inscenizacji Nocy Polarnej. Nauczycielka zapewniła ich, że posiada wszystkie kwalifikacje niezbędne, aby należycie wypełnić zadanie, oraz, że jej świeżo poślubiony mąż nie ma absolutnie nic przeciwko współpracy z panem Karevikiem. Uczniowie absolutnie nie musieli się martwić, jej małżeństwo w żaden sposób nie było zagrożone.

Dagmara pomyślała sobie, że straciłaby cały szacunek do pana Karevika, gdyby kiedykolwiek chciał się umówić z tą kupą różu i platynowej farby do włosów i dokładnie w tej chwili nauczycielka ponownie nad nią stanęła.

— Ty! — rzekła, podnosząc brodę dziewczyny. Dagmara odruchowo cofnęła się, bo pani Nykanen wbiła jej w szyję długie, sztuczne paznokcie. — Ty na pewno marzysz o roli księżniczki Leonardy.

Ktoś zachichotał głośno i było niemal pewne, że to któraś z bliźniaczek. Czy też z klonów, jak wolała o nich myśleć Dagmara.

— Nigdy mi to nawet przez myśl nie przeszło — odparła.

Nauczycielka wyglądała na straszliwie zszokowaną.

— Nie?

— Nie — powtórzyła Dagmara. — Wie pani, księżniczka Leonarda na pewno nie chodziłaby z taką skrzywioną miną.

— Masz trochę racji — zgodziła się pani Nykanen po chwili uważnego przyglądania się dziewczynie. — Z urody byś pasowała, taka biała jak ściana blondynka z długimi włosami. Jak sądzisz? — spytała jednego wróżbitę. Dagmara rzuciła mu groźne spojrzenie, przez co chłopak zrobił się czerwony jak burak i tylko skinął nauczycielce głową. — Jednak masz rację z tą skrzywioną miną, przydałby ci się jakiś przyklejony uśmiech. I jeszcze ten wielgachny nos… Nie, nie nadajesz się na Leonardę — orzekła w końcu pani Nykanen, kręcąc głową z dezaprobatą. — Może czarownica? Nie, ona była ruda — przypomniała sobie, zanim dziewczyna zdążyła odpowiedzieć. — Za to ty byłbyś idealnym rycerzem Ragnvaldem! — Wskazała na Lenny’ego.

Chłopak rozejrzał się po sali w nadziei, że słowa jednak skierowane były do kogoś innego. Kiedy zorientował się, że naprawdę chodzi o niego, postarał się bronić.

— Ale panno… to znaczy, pani Nykanen, ja w ogóle nie mam…

— Ależ masz, masz! — wykrzyknęła entuzjastycznie nauczycielka. — O cokolwiek ci chodziło. Będziesz rycerzem, masz to u mnie załatwione. Szkoda tylko, że nie będziemy mogli wprowadzić do szkoły białego konia, te zwierzęta to jednak strasznie paskudzą, strasznie…

Biedny Lenny skulił się w sobie i nie odzywał do końca lekcji.

Reszta zajęć upłynęła na komentowaniu urody każdego znajdującego się w sali ucznia i propozycjach dotyczących obsady przedstawienia. Dagmara, uradowana, że zawczasu zatroszczyła się o zgodę na niebranie udziału w spektaklu, pozwoliła swoim myślom błądzić wokół tajemniczego zaginięcia klucza do pokoju jej i Sanna-Leeny, czasami przechodząc na listę rzeczy, które chciałaby zrobić bliźniaczkom, za te parszywe uśmieszki i głupie chichoty. Zwykle w takich chwilach rozmyślałaby o Francesce, jednak teraz wystarczyła jej wizja krwiożerczego renifera.

W końcu jednak stwierdziła, że o wiele przyjemniejsze są marzenia o wielkiej tabliczce mlecznej czekolady.

— Rycerz na białym koniu! — parsknął śmiechem Jonatan, kiedy wreszcie zabrzmiał dzwonek i uczniowie wydostali się na korytarz. Lenny zrobił się czerwony z wściekłości.

— A tobie zaproponowała rolę parobka!

— Parobek przynajmniej nie musi się aż tyle odzywać — bronił się Jonatan. Niestety prawdą było, że książę Ragnvald miał mnóstwo kwestii, w dodatku jedna była bardziej ckliwa od drugiej.

— Krzywa mina i wielgachny nos, co? — rozległ się szept za plecami z Dagmary.  Dziewczyna odwróciła się i spojrzała – dosłownie – z góry na jedną z bliźniaczek. Przez chwilę szukała jakiegoś kontrargumentu na odpowiednim poziomie, jednak do ich urody nijak nie można było się przyczepić. — Można się jeszcze pokusić o bezbiuście — dodała Anna lub Hanna, chichocząc głośno i łapiąc siostrę pod rękę.

— Przynajmniej nie jestem kurduplowatym klonem! — warknęła Dagmara. Nie czekając na chłopaków szybkim krokiem odeszła w stronę klasy alchemii, która miała być następną lekcją.

Popołudnie minęło w zastraszającym tempie, mimo że wybory aktorów trwały bardzo długo. Śmiesznie było patrzeć na dziewczęta mizdrzące się przed nauczycielami i próbujące ich przekonać, że to one najlepiej nadają się do roli Leonardy. Przynajmniej tak było ze strony Dagmary, która od razu zgłosiła się do przygotowywania rekwizytów i resztę dnia miała spokój. Prawdę mówiąc, z dramatu nie przypominała sobie żadnych przedmiotów, za wyjątkiem miecza księcia i chusteczki, w którą Leonarda wycierała swoje łzy. Nie będzie musiała zbytnio się przemęczać.

Do roli księżniczki ostatecznie wybrano Karlę Anderson, alchemiczkę z czwartej klasy, a na swoje nieszczęście i uciechę kolegów, Lenny rzeczywiście został księciem Ragnvaldem.

***

Tyle mam na swoje usprawiedliwienie.

No i jeszcze to, że przez parę dni nie miałam internetu. Proszę mnie pogryźć za wszystkie błędy i idiotyzmy w powyższym tekście.