Prolog

O starym domu stojącym na eleganckich przedmieściach pewnego miasta mówiono różne rzeczy.

Przede wszystkim zamożni mieszkańcy willowej dzielnicy uparcie twierdzili, że domostwo jest opuszczone. Spadkobiercy nie mogą się dogadać, dodawano, po czym pośpiesznie zmieniano temat na bardziej neutralny. Rzekomi właściciele posesji tłumaczyli się, że nie chcą ładować pieniędzy w remont budynku, który sprawia wrażenie, jakby miał się rozpaść od najlżejszego dotknięcia. To rudera, która nikomu już się nie przyda, w dodatku psuje krajobraz.

Innego zdania byli bezdomni, którzy w starym domu widzieli szansę na polepszenie swojego losu podczas surowej, rosyjskiej zimy. Niestety, kończyło się jedynie na nadziei, ponieważ coś w tej niepozornej, rozpadającej się chałupie sprawiało, że nikt nie był w stanie wytrzymać w niej ani jednej nocy. Jednak wciąż pojawiali się nowi śmiałkowie, próbujący okiełznać tajemnicę czającą się w starych murach, ale każdy z nich z głośnym krzykiem uciekał po kilku godzinach spędzonych w środku.

W końcu pewien człowiek o zabobonnej naturze uznał, że dom jest po prostu nawiedzony, a reszta sąsiadów podchwyciła jego opinię.

Nawet nie zdawali sobie sprawy, jak bardzo prawdziwe było to stwierdzenie.

— Strzał w dziesiątkę! — wrzasnęła półprzeźroczysta postać, próbując przekrzyczeć ryk telewizora ustawionego na pełny regulator.

— To już drugi w ciągu pięciu minut. Nie ekscytuj się tak — mruknął znudzony głos, którego właściciel usadowiony był gdzieś na podłodze. Duch podstarzałego, niemiłosiernie grubego mężczyzny siedział oparty o rozwalający się fotel i wpatrywał się w ekran przedpotopowego telewizora, w którym leciała jakaś niezbyt śmieszna komedia.

Jego towarzysz, który umarł jako dobrze zbudowany sportowiec w sile wieku, siedział po turecku w powietrzu nad fotelem. Początkowo razem oglądali dziwaczny film, jednak młodszy duch nigdy nie potrafił usiedzieć w miejscu dłużej niż kilka minut, dlatego po chwili zajął się ciekawszym, w jego mniemaniu, zajęciem: rzucaniem prowizorycznymi lotkami w tarczę wymalowaną na ścianie.

— Mój drogi Anatolu, jak zwykle zazdrościsz mi celności — rzucił beztroskim tonem, kiedy trafił następną dziesiątkę. Lotka odbiła się od ściany, trafiła w telewizor i w końcu wylądowała na podłodze, tuż przy nogach Anatola.

— Znowu zepsułeś mi obraz — warknął starszy duch, waląc ręką w odbiornik. Pod wpływem uderzenia lotki na ekranie starego sprzętu zaczęło pojawiać się mnóstwo niezidentyfikowanych obiektów kolorowych. Na szczęście po kilku silnych ciosach Anatola wszystko wróciło do normy.

— Może gdybyś skusił się na partyjkę… — zaczął duch sportowca, lewitując nad telewizorem. W tym samym momencie Anatol profilaktycznie uderzył w pudło jeszcze raz, chociaż obraz był idealny. I to było błędem, ponieważ sprzęt najwyraźniej poprzysiągł zemstę za paskudne traktowanie.

Zadudniło głośno, zasyczało, a chwilę później trysnęło iskrami, podpalając niczemu niewinną serwetkę leżącą pod telewizorem, oraz tylną część ciała młodego ducha.

Jako że bezcielesne zjawy na wszelkie bodźce reagują z niewielkim opóźnieniem, sportowiec dopiero po chwili zorientował się, że coś jest nie tak, a i tak głównie dzięki przerażonej minie Anatola. Starszy duch wciąż siedział, jakby przykleił się do podłogi i przyglądał się koledze, który nerwowo podskoczył w powietrzu, kiedy zorientował się, że jego życie - a raczej przeźroczystość, bo martwy był już od dawna - jest poważnie zagrożone. Podpalony duch naprawdę nie wygląda, ani tym bardziej nie pachnie przyjemnie, dlatego profilaktycznie odfrunął na drugi koniec pokoju.

I w tym momencie Anatol wrzasnął. A zrobił to tak przeraźliwie głośno, że zatrzęsły się okna nie tylko w starym domu, ale też i we wszystkich okolicznych.

Wszystko wskazywało na to, że krzyku starego ducha przestraszył się nawet ogień. Płomienie zatańczyły nerwowo, obejmując swoim zasięgiem stolik spod telewizora. Zasyczało, kiedy iskra odczepiła się od zwęglonej serwetki  i opadła na dywan, kontynuując dzieło zniszczenia.

— Roger, ratuj — wychrypiał Anatol, tępym wzrokiem wpatrując się w płomienie. Młodszy duch potrząsnął głową, usiłując wybudzić się z otępienia. Jest pożar, trzeba działać, pomyślał. I w tej chwili huknęło tak głośno, że odruchowo osłonił uszy rękami.

— Czego wy tu tak wrzeszczycie… O cholera, pali się!

Roger odetchnął z ulgą. Żadna bomba nie wybuchła, ani telewizor nie rozsadził domu na kawałki - to tylko Natasza walnęła drzwiami w ścianę, zirytowana krzykami dochodzącymi z salonu.

— Roger, Anatol, zróbcie coś! — wrzeszczał duch kobiety w średnim wieku, ubiorem przypominający gospodynię domową.

Kobiece wołanie o pomoc ostatecznie otrzeźwiło Rogera. Duch sportowca wyprostował się, zamaszystym ruchem ściągnął narzutę z kanapy - przy okazji przerzucając ją przez wmurowanego w podłogę Anatola. Kapa wylądowała na telewizorze, z głośnym sykiem niwecząc płomieniom plany przejęcia reszty pokoju. Chwilę później oberwał również dywan.

— Co się pali? — spytał podekscytowany głos, dobiegający z okolic drzwi. U boku Nataszy właśnie pojawił się chłopiec, najwyżej dziesięcioletni i oczywiście półprzeźroczysty, jak wszyscy mieszkańcy tego przerażającego miejsca. — Ja chcę zobaczyć ogień!

— Ogień — szepnął Anatol, z trudem odrywając wzrok od spalonego telewizora i wciąż leżącej na nim narzuty. — Tu już nie ma ognia! — krzyknął, bardzo zdziwiony tym faktem.

— Nie ma ognia — potwierdził Roger, z dumą wypinając pierś. — A kto go ugasił, hę? Ja! — oświadczył triumfalnie.

— Teraz będzie się tym szczycił przez tydzień — mruknęła zirytowana Natasza, sprawdzając, czy narzuta nadaje się jeszcze do czegokolwiek.

— Ale jak to nie ma ognia? — jęknął zrozpaczony chłopiec. Rozglądał się po pokoju, w nadziei, że został chociaż jeden płomyk. — Ja tak bardzo chciałem zobaczyć pożar! — dodał, zaglądając pod narzutę.

— Nie denerwuj mnie żadnymi pożarami! — ryknęła Natasza, a chłopak odruchowo skulił się w sobie. — Starzy a głupi, nie mają co robić, to bawią się ogniem…

— Hej, Nataszo, spokojnie! — rzucił beztrosko Roger. — Niebezpieczeństwo zażegnane, prawda, Anatolu? — zwrócił się do starszego ducha, który podniósł się już z podłogi i rozglądał się nerwowo dookoła.

— Tak, już… AAU!

Niespodziewanie na ramionach Anatola zmaterializowała się mała dziewczynka. Ubrana była w granatowy, szkolny mundurek, a długie blond włosy splecione były w dwa warkocze i związane kokardami. Wyglądała jak wzorowe, grzeczne dziecko, jednak temu wizerunkowi przeczył głośny, mściwy chichot, który momentami przerażał nawet Rogera.

— Znowu cię przestraszyłam!  — śmiała się dziewczynka, wbijając długie paznokcie w głowę starszego ducha. Anatol ponownie jęknął i spróbował zrzucić dziecko ze swoich ramion, jednak mały potwór przyczepił się jeszcze mocniej.

— To przez ciebie lampy na ulicy tak strasznie migotały? — spytał Roger, zwracając się do dziewczynki. Marianna zapewne latała bez celu po mieście, zakłócając działanie urządzeń elektrycznych. Wszelkie sprzęty zasilane prądem wariowały w obecności duchów: to wyjaśniało, dlaczego telewizor tak gwałtownie zareagował na uderzenia Anatola.

— Dlaczego ona znowu poszła gdzieś beze mnie? — oburzył się chłopiec, spoglądając spode łba na swoją młodszą siostrę. — Ty zawsze dajesz mi jakieś zajęcie, a ona wtedy się wymyka!

Ostatnie zdanie skierowane było w stronę Nataszy, która trzepnęła chłopca ścierką po głowie i wyszła, mamrocząc coś na temat głupich bachorów i nieodpowiedzialnych mężczyzn. Doprawdy, nawet po śmierci żywot mądrej kobiety jest strasznie ciężki.

Dziewczynka zeskoczyła z ramion Anatola (który z wyraźną ulgą zaczął rozmasowywać ślady po paznokciach) i pofrunęła w stronę brata.

— Hej, Marianki! — krzyknął Roger, chwytając dziewczynkę wpół, powstrzymując ją od wytargania chłopca za włosy. Marianki były skrótem od dziecięcych imion. Prościej było uogólnić, niż rozdrabniać się na Mariana i Mariannę. — Nie denerwujcie Nataszy… Zaraz, co ty tutaj masz?

Marianna zamachnęła się na niego paznokciami, kiedy wyciągnął spod jej kamizelki grubą kopertę, którą najwyraźniej miała zamiar ukryć przed resztą. Dziewczynka o mało nie zagotowała się z wściekłości, kiedy Roger uchylił się i rozerwał kopertę, odczytawszy wcześniej nazwisko adresata.

— To od naszego łącznika w Moskwie — wyjaśnił Anatolowi, kiedy Marianna wyrwała się z jego objęć i uciekła w kąt, śmiertelnie obrażona. — Chyba jest robota — dodał po chwili, szczerząc zęby w złośliwym uśmiechu i podając koledze list.

— Dziedzic wielkiego majątku… problem ze spadkiem… głupie bachory… — mamrotał Anatol, przelatując wzrokiem po tekście. — Co to za facet, że nie poradzi sobie z bandą dzieciaków? — spytał głośno, marszcząc brwi.

— Anatolu, zobacz resztę tych listów! To jakaś grubsza sprawa — wyjaśnił Roger, wysypując pozostałą zawartość koperty na stolik.

— Co to jest? — zainteresował się Marian, podnosząc jeden z papierów.

— Ja też chcę wiedzieć! — wrzasnęła Marianna, przybiegając w podskokach i wyrywając bratu kartkę.

— Ty nawet nie umiesz czytać — warknął chłopiec, siłując się z siostrą.

— Spokój! — zadudnił Roger, po raz kolejny tego wieczoru. Pokrótce streścił rodzeństwu, o co chodzi w ich nowym zleceniu. Osobiście bardzo ucieszył się na fakt, że znowu ktoś potrzebuje ich pomocy w jakiejś bardzo niewygodnej i delikatnej sprawie. Już od dawna nie mieli zleceń, więc żywiołowemu sportowcowi coraz bardziej doskwierała nuda.

— Chcecie się tym zająć? — spytał, chociaż po minach rodzeństwa nie mógł spodziewać się innej odpowiedzi, niż twierdzącej. Dziecięce uśmiechy były iście diabelskie, to samo mógł powiedzieć o Anatolu – chociaż na starym duchu taki wyraz twarzy wyglądał bardziej komicznie, niż groźnie.

A zlecenie zapowiadało się naprawdę przyjemnie.

***

Witam ;)

Mam nadzieję, że ktoś dotarł do tego miejsca. Po długim okresie pisarskiej niemocy nareszcie udało mi się opublikować coś w miarę sensownego. Blog jeszcze w budowie, ale nie mogłam powstrzymać się przed wrzuceniem prologu. Tekst poprawiany był kilka razy, ale przecinki zapewne szaleją. Zakładki są w trakcie uzupełniania, a w przyszłym tygodniu powinien pojawić się bardziej pasujący do treści szablon. Rozdział pierwszy najprawdopodobniej pojawi się za dwa tygodnie.

Konstruktywna krytyka mile widziana.

P.S. Właśnie zauważyłam, że tekst na szablonie pochodzi z piosenki mojego ulubionego zespołu, a mianowicie jest to Within Temptation - Ice queen. Piosenka idealnie pasuje do opowiadania, więc nieźle mi się trafiło :D