Jeden

Mistrzu Flamelu, uchroń mnie, proszę, od przesiąknięcia jej głupotą.

— …no wiesz, tutaj podobno są niedźwiedzie polarne. Chciałabym zobaczyć takiego misia. Myślisz, że przyjdzie do szkoły?

Przyjdzie. Będzie zaszczycony faktem, że może być ostatnim widokiem w twoim życiu.

— A słyszałaś, że w tym domu ktoś podobno kiedyś spłonął? Jakaś córka czy żona… Myślisz, że jej duch może tutaj dalej mieszkać? Ciekawe, w którym to było pokoju. Może w naszym? O mamusiu, a jak ona nas będzie straszyć w nocy?

Od dłuższego czasu Dagmara siedziała, patrząc tępym wzrokiem na swoją nową współlokatorkę i zastanawiała się, gdzie zaginęła normalność. Prawdopodobnie wyrwała się z jej rąk, kiedy otwierała to paskudne okno w tym jeszcze bardziej paskudnym i zardzewiałym autobusie, którym przyjechali w to dziwne miejsce. Tak, na pewno w tym momencie jej ukochana normalność wyrwała się na wolność, ginąc gdzieś w sosnowym lesie i pozostawiając ją na pastwę losu. A raczej na pastwę tej dziwnej dziewczyny.

— Ale tu jest cicho — stwierdziła Sanna-Leena, ze zdziwieniem rozglądając się po pokoju, jakby spodziewała się znaleźć w nim jakiś guzik, za pomocą którego mogłaby włączyć dźwięki. — Wcześniej mieszkałam jeszcze z trzema dziewczynami, więc non stop coś się działo. Daga? Mogę tak do ciebie mówić?

Dopiero, kiedy Sanna-Leena pstryknęła jej palcami przed nosem, Dagmara zorientowała się, że współlokatorka coś do niej mówiła.

— Przepraszam, zamyśliłam się… — Myślałam, jak stąd niepostrzeżenie zwiać. — Pytałaś może o coś?

— Pytałam, czy mogę mówić do ciebie Daga — odparła Sanna-Leena, przyglądając się jej uważnie. — I czy nie będzie ci przeszkadzać, jeśli czasami zaproszę do siebie znajomych.

— Tak — odparła machinalnie Dagmara, podejrzliwie przyglądając się wielkiemu, fioletowemu kwiatkowi… Nie, czemuś podobnemu do kwiatka, co Sanna-Leena miała wsadzone w długie, blond włosy.

— Ale pierwsze, czy drugie?

— Co pierwsze? — spytała zaskoczona Dagmara, kiedy uznała, że to coś naprawdę kiedyś było kwiatkiem, ale dawno zwiędło.

— Odpowiedziałaś „tak” na moje pierwsze pytanie, czy na drugie? — spytała Sanna-Leena, uśmiechając się pod nosem. Dagmara miała dziwne wrażenie, że nowa współlokatorka uznała ją za osobę nieco opóźnioną umysłowo.

Niedoczekanie.

— Tak, możesz do mnie mówić Daga — oznajmiła, wstając. Czas nieco rozejrzeć się po nowym lokum, w końcu – jeśli dobrze pójdzie – spędzi w tym miejscu następne dwa lata swojego życia. Może kiedy lepiej się poznają, Sanna-Leena okaże się całkiem interesującą osobą? A jeśli nie, to po prostu znajdzie sobie inny kąt. Albo jeszcze lepiej, wykopie ją z tego pokoju, bo wyglądał całkiem przytulnie. — A dużo masz tych znajomych? — spytała, przyglądając się ciężkim, zielonym zasłonom wiszącym w oknie.

Cały pokój urządzony był w odcieniach zieleni. Zielony dywan, zielone narzuty, zielony fotel, zielone ściany. Nawet kafelki w łazience były zielone, z niewielkimi domieszkami bieli. Krócej mówiąc, Dagmara czuła się, jakby nagle skurczyła się do rozmiarów konika polnego i  zgubiła w jakiejś wysokiej trawie.

— Och, naprawdę niewielu — rzekła beztrosko Sanna-Leena, wygładzając fałdy na swojej długiej do kostek, fioletowej sukience. Może i nie miała gustu, jeśli chodziło o ozdoby we włosach, ale Dagmara musiała przyznać jej jedno: umiała się ubrać. Większość znanych jej dziewcząt, które były nieco przy kości, uparcie wciskało się w obcisłe ubrania, licząc, że ukryją tym mankamenty swojej urody, a zamiast tego je uwydatniały. Z Sanna-Leeną było inaczej: prosta, ciemna, odcinana pod biustem sukienka sprawiała, że dziewczyna wyglądała zgrabnie. — To tylko kilka osób, najbliżsi przyjaciele — dodała po chwili blondynka, układając swoje rzeczy na szafce nocnej.

— Jeśli kilka osób, to nie ma sprawy — zgodziła się Dagmara, ponownie siadając na łóżku. Już dawno zdążyła się rozpakować, podczas gdy współlokatorka komplementowała piękny zachód słońca, idealnie widoczny z okna ich pokoju. Wyjątkowo wczesny zachód, jak na wrzesień, pomyślała dziewczyna. Dochodziła godzina osiemnasta, a niebo nad szkołą było już granatowo czarne i usiane setkami błyszczących gwiazd. A z każdym dniem będzie robiło się ciemno coraz wcześniej. — Wiesz, muszę ci coś uświadomić — zwróciła się do Sanna-Leeny. Współlokatorka w trakcie układania książek na półce nad łóżkiem zerknęła na pierwszą stronę jednej z nich, po czym bez reszty zatraciła się w czytaniu. — Do tej pory w internacie mieszkałam sama, więc nie zdziw się, jeśli kiedyś zapomnę o twojej obecności i…

— Mieszkałaś SAMA? — zdziwiła się Sanna-Leena, gwałtownie podnosząc głowę znad książki. — Nie miałaś żadnej współlokatorki?

— Nie — odpowiedziała Dagmara, lekko zniesmaczona zdziwieniem nowej koleżanki. — Jestem jedyną dziewczyną w klasie, a na innych rocznikach było ich akurat tyle, że zostałam sama.

Sanna-Leena patrzyła na nią zagadkowo, usilnie się nad czymś zastanawiając.

— A no tak! — krzyknęła po chwili. — Zawsze wszyscy mówią, że jeśli dziewczyna idzie na alchemię, to na pewno jest stuknięta. Też myślisz, że dlatego jest ich tak mało? Bo wiesz, mi się wydaje, że dziewczyny z alchemii to są bardzo odwa…

— Przepraszam cię, przypomniałam sobie, że muszę załatwić coś ważnego — wypaliła szybko Dagmara i wybiegła z pokoju, nie zważając na fakt, że Sanna-Leena nie dokończyła zdania.

Dopiero za drzwiami wybuchnęła głośnym śmiechem.

— …no a mnie tata zawsze chciał posłać do szkoły językowej w Szwajcarii, ale ja kompletnie nie znam niemieckiego. On sobie wymyślił, że ja zostanę sławnym tłumaczem, ale wyjaśniłam mu, że wolę umieć przewidywać pogodę. To bardzo przydatna umiejętność, zawsze dzień wcześniej wiem, jak mam się ubrać. Też tak sądzisz, Daga?

Szczęśliwie złożyło się, że Dagmara była ulubionym typem rozmówcy Sanna-Leeny. Nie wtrącała się, nie komentowała, jedynie uważnie słuchała. W pewnym momencie dziewczyna uznała jednak, że ciekawi ją zdanie współlokatorki odnośnie wyższości przewidywania pogody nad znajomością języków obcych.

— Daga? — powtórzyła po chwili oczekiwania na odpowiedź. Odwróciła się od półki, na której układała swoje książki według grubości, koloru okładki oraz nazwiska autora, po czym rozejrzała się po pokoju.

Zajrzała do łazienki, pod łóżko, za zasłony, otworzyła nawet szafę.

— Wyszła — stwierdziła po chwili, lekko zdziwionym tonem.

Wzruszyła ramionami. W końcu zawsze wiedziała, że alchemicy są dziwni.

— No wreszcie pojawiła się ładniejsza część naszego zespołu! — rzekł Lenny, teatralnie podnosząc kubek z herbatą, jakby chciał wznieść nim toast.

— Zamknij się — warknęła Dagmara, opadając na krzesło.

Jadalnia z pewnością jeszcze do niedawna była czymś w rodzaju sali balowej. Obszerne, okrągłe pomieszczenie zwieńczone było sufitem w kształcie kopuły, przez co wydawało się jeszcze większe. W drewnianej podłodze Dagmara wypatrzyła mnóstwo dziur podejrzanie przypominających odciski butów na szpilkach. Pośrodku znajdowało się podwyższenie, kiedyś zapewne służące orkiestrze - teraz postanowiono tam stół dla nauczycieli. No przecież nie będą siedzieć na tym samym poziomie, co zwykli śmiertelnicy, zakpiła sobie w myślach dziewczyna. Stoliki dla uczniów – każdy na cztery lub sześć osób – rozstawione były na planie koła wokół podwyższenia. W kącie sali znajdował się stół z jedzeniem, do którego każdy mógł podejść i wybrać sobie jedną z kilku potraw.

Denerwowały ją wielkie okna, sięgające od podłogi aż do sufitu, w dodatku nie osłonięte żadnymi zasłonami, ani nawet firankami. Z jakiegoś powodu miała wrażenie, że na ciemnym podwórzu czai się ktoś, kto idealnie widzi wszystko, co dzieje się w sali. Na szczęście chłopcy z jej klasy wybrali takie miejsce, że siedziała przodem do ściany, nie do okien.

— Kiepski humor? — zagadnął Mikko, wysoki, chuderlawy blondyn. Jedyny rozsądny człowiek w klasie Dagmary – a że liczyła ona jedynie cztery osoby, było ewenementem, że w ogóle znalazł się tam ktoś posiadający choć odrobinę rozumu.

— Prawie godzinę krążyłam po korytarzach tej paskudnej twierdzy — wyjaśniła Dagmara, ponuro spoglądając na zawartość talerzy swoich kolegów. — A i tak trafiłam do tej sali tylko dlatego, że spotkałam pana Karevika i mnie zaprowadził — dokończyła ze złością.

— Trzeba było siedzieć na tyłku w pokoju — stwierdził Lenny z ustami pełnymi chleba.

— Ciekawe, czy ty byś siedział, gdybyś mieszkał z wariatką.

Sanna-Leena siedziała zaledwie trzy stoliki dalej i z wielkim zaangażowaniem opowiadała swoim znajomym jakąś niewątpliwie bardzo fascynującą historię.

— Wariatką? — zdziwił się Mikko, spoglądając w kierunku blondynki. — Wydawała się całkiem sympatyczna — dodał po chwili, czerwieniąc się lekko.

— A kiedy ty ją poznałeś? — spytała zaskoczona Dagmara. Nie rozmawiała z Sanna-Leeną, od kiedy wyszła z pokoju ponad godzinę wcześniej. Współlokatorka przez kilkanaście minut rozmowy doprowadziła ją do ataku histerycznego śmiechu połączonego z przypływem litości dla niezbyt rozgarniętego umysłu dziewczyny.

— Poszliśmy po ciebie przed kolacją — odpowiedział Jonatan, chłopak tylko z pozoru sympatyczny i nieszkodliwy. Nikt nie potrafił zliczyć, ile razy udało mu się oszukać pozostałą trójkę w grze w karty. — Twoja współlokatorka jest bardzo… — zawahał się, szukając odpowiedniego słowa na określenie Sanna-Leeny. — Oryginalna. Tak. Może pójdziesz po jakieś jedzenie, w końcu nic ci nie zostanie.

— Może to i dobre określenie — mruknęła Dagmara.

— Tak, ona jest bardzo oryginalna. Wyjątkowo fascynująco opowiada o kuzynce brata żony jej dziadka, która zdradziła swojego męża na własnym weselu — zaśmiał się paskudnie Lenny. Daga trzepnęła go w ramię.

— Niepokoi mnie ten żyrandol — zakomunikował Mikko po chwili milczenia.

Wielki, zabytkowy kandelabr wisiał na samym środku sufitu i chybotał się lekko. Wprawdzie zamiast świeczek miał żarówki, ale dzięki rozmaitym zdobieniom wciąż prezentował się majestatycznie.

— Patrz na mnie, ale mnie nie rusz — skomentował Lenny, a było to bardzo odpowiednie określenie stanu żyrandola.

Dagmara wzruszyła ramionami.

— Spadnie nam na łby i będzie spokój. Idę po jedzenie — rzekła dziarsko. Wstała i ruszyła do stolika z potrawami, uważnie wybierając drogę jak najbardziej oddaloną od Sanna-Leeny.

Chwyciła talerz i nałożyła sobie jajecznicę, jednocześnie rozglądając się po sali. Jak na fakt, że znajdowali się tam uczniowie dwóch szkół, nie była szczególnie zatłoczona. Jednej szkoły, poprawiła się szybko. Jednej. Trzeba się przyzwyczaić, że już nie są rywalizującymi ze sobą placówkami, tylko całością. Już nie będą słuchać od nauczycieli, że powinni się starać, bo wróżbici w tym i tamtym okazali się lepsi, a przecież to oni, jako przyszli alchemicy i jedne z najlepszych umysłów w Europie, powinni być doskonali.

Teraz będą mogli sobie na własne oczy obejrzeć, jacy uczniowie szkoły dla wróżbitów są wspaniali. A raczej profilu, jak to teraz się nazywało. I teraz będą razem pracować na dobre imię i wyniki swojej szkoły.

A sytuacja była straszna. Można by pomyśleć, że epoka nietolerancji dla ludzi parających się… innymi formami nauki minęła razem ze średniowieczem. Ale jednak nie - ostatnimi czasami pojawiało się mnóstwo głosów na temat szkodliwych działań alchemii, głosów szczególnie głośnych na południu Europy. Wróżbici od zawsze byli w jeszcze gorszym położeniu – pozorny spokój zyskali jedynie na chwilę, kiedy dzięki przepowiedni jednej z ich absolwentek udało się udaremnić zamach na jednego z czołowych europejskich polityków.

Jedno było pewne, czasy świetności kształcenia alchemików i wróżbitów dawno dobiegły końca. Uczniów było z roku na rok coraz mniej – w klasie Dagmary znajdowały się tylko cztery osoby, a dwa roczniki wyżej było ich aż dziesięcioro. To samo działo się u wróżbitów, jednak tam było ich więcej, ponieważ edukacja trwała rok dłużej, niż u alchemików. Szkoły jednak nie poddawały się i wciąż próbowały utrzymywać wysoki poziom nauczania.

Aż do czerwca, kiedy to na metaforyczne głowy obydwu placówek spadły nieszczęścia.

Żyjący sobie jak pączki w maśle uczniowie alchemików, egzystujący z dnia na dzień i nie przejmujący się przyszłością przeżyli szok, kiedy dowiedzieli się o wszystkich podejrzanych sprawkach właściciela zajmowanego przez nich budynku. Nawet zlicytowanie wielohektarowych połaci lasu i działek budowlanych, siedziby szkoły alchemicznej i kilku rezydencji nad Morzem Śródziemnym nie wystarczyło na pokrycie wszystkich jego długów. Przez całą letnią przerwę zarówno uczniowie, jak i nauczyciele nie mieli pewności, czy we wrześniu będzie im dane spotkać się ponownie.

Kilka dni później okazało się, że wróżbici są w podobnej sytuacji ­­– zmarł stary, chorowity dyrektor, który od lat powinien być na emeryturze, jednak nie znalazł się nikt, kto chciałby go zastąpić. Nawet gdy go zabrakło, nie pojawił się żaden kandydat na jego miejsce. Wtedy padła propozycja przejęcia tej funkcji przez dyrektora alchemików i jednoczesnego połączenia obydwu szkół. Niestety, budynek zajmowany przez wróżbitów był stanowczo zbyt mały, aby pomieścić tylu uczniów, ale i na to znaleziono rozwiązanie.

A raczej znalazł je pewien podstarzały, rosyjski szlachcic.

— Tu jesteś!

Dagmara o mało nie wylądowała z nosem w misce z sałatką pekińską. Nie musiała się odwracać, aby wiedzieć, kto o mało nie przyprawił jej o zawał serca, wrzeszcząc do ucha i rzucając się na jej szyję.

— Już myślałam, że nie przyjdziesz na kolację, kiedy nie wracałaś do pokoju — rzekła smutno Sanna-Leena.

— Miałam ochotę pozwiedzać trochę szkołę — wytłumaczyła się Dagmara, stwierdzając, że skoro już wisi nad sałatką, to równie dobrze może jej spróbować.

— Czemu nie zabrałaś mnie ze sobą? — jęknęła smutno Sanna-Leena, wypuszczając współlokatorkę z objęć. Po chwili jednak rozpromieniła się. — Ale teraz będziesz mogła nas oprowadzić!

— Was?! — wykrztusiła mimowolnie Dagmara. — To jest was więcej?

Sanna-Leena ponownie spojrzała na nią, jak na opóźnioną umysłowo.

— Ale jakich „nas” masz na myśli? — spytała, nalewając sobie i Dagmarze soku pomarańczowego.

Szalonych wróżbitów.

— No… miałam na myśli jakichś twoich znajomych — wytłumaczyła się Daga, biorąc od koleżanki szklankę z napojem.

— Właśnie! — krzyknęła Sanna-Leena, jakby sobie nagle o czymś przypomniała. — Muszę cię komuś przedstawić.

Złapała Dagmarę za ramię — alchemiczka w ostatniej chwili zdążyła złapać talerz ze swoją kolacją i szklankę — i pociągnęła ją między stolikami, zupełnie nie zważając na wszelkie szkody, które mogła wyrządzić.

— Przepraszam! Przepraszam! — mamrotała Dagmara raz po raz, kiedy obijała się o siedzących przy stolikach, lub krążących między nimi, uczniów. — Cześć Tom — rzuciła w stronę chłopaka z czwartej klasy, którego stuknęła w głowę talerzem, a po chwili potknęła się na wyciągniętej stopie jakiejś rudej wróżbitki.

Sanna-Leena zaciągnęła ją w kąt sali najbardziej oddalony od ostoi normalności Dagmary, czyli chłopaków z jej klasy. Dziewczyna rzuciła tęskne spojrzenie w ich stronę, zastanawiając się, czy któryś z nich zauważy jej straszne położenie i przybędzie na ratunek.

— Poznajcie się — oznajmiła triumfalnie Sanna-Leena. — Anno, to jest Daga, moja nowa współlokatorka. Daga, to jest Anna, moja przyjaciółka.

Przez chwilę Dagmara nie miała pojęcia, do kogo mówi jej koleżanka, jednak po chwili spostrzegła, że stoi przed nią wyjątkowo niska dziewczyna. Anna miała proste, złote włosy sięgające do łopatek, lekko skośne, zielone oczy i przede wszystkim była bardzo ładna.

— Eee… Cześć — wydukała w końcu Dagmara. Sama była dość wysoką dziewczyną, podobnie jak Sanna-Leena, i zastanawiała się, jak współlokatorka daje radę rozmawiać z kimś o dwie głowy niższym.

— Cześć Dagmaro. Sanna-Leena dużo o tobie opowiadała — rzekła Anna, przeciągając sylaby. Jej uśmiech był sympatyczny, jednak alchemiczka nie mogła pozbyć się wrażenia, że w dziewczynie jest coś dziwnego. — Czy ten sok jest dobry? — zwróciła się złotowłosa do Sanna-Leeny, która właśnie miała zamiar spróbować napoju.

— Uwielbiam sok pomarańczowy! — Sanna-Leena z wielkim entuzjazmem przechyliła szklankę. Wypiła naraz niemal pół jej zawartości… i natychmiast wypluła wszystko z powrotem do naczynia. — Co to za paskudztwo? — wychrypiała, zszokowanym wzrokiem przyglądając się szklance.

— Chyba jednak nie do końca go uwielbiasz — stwierdziła Dagmara, uśmiechając się pod nosem.

— Spróbuj swojego, to zobaczysz, jakie to jest niedobre — upierała się Sanna-Leena, krzywiąc się niemiłosiernie. Chcąc nie chcąc, Dagmara musiała to sprawdzić.

Sok był po prostu paskudny. Z kolorem i zapachem było wszystko w porządku, jednak smak… Smakował jak stara, spalona guma. Dagmara nie potrafiła powiedzieć, skąd wie, jak smakuje spalona guma, skoro nigdy jej nie próbowała, jednak było to jedyne skojarzenie, jakie przyszło jej do głowy po spróbowaniu feralnego napoju.

— Może jest przeterminowany? — spytała Anna, uśmiechając się przyjaźnie, ale jednak niezupełnie szczerze.

— Na pewno nie. To coś więcej.

— Ciekawe, czy innym też się trafiło takie paskudztwo… No, ale teraz już się nie dowiem — skrzywiła się Sanna-Leena.

Bo w tym momencie ze swojego stołka podniósł się sam pan dyrektor, Ragnvald Winter. Odchrząknął cicho, po czym okrążył stół nauczycielski i przeszedł na skraj podwyższenia, aby być lepiej widocznym. Sanna-Leena pociągnęła Dagmarę na krzesło obok siebie – wylewając przy okazji część paskudnego soku na spodnie jakiegoś niewinnego pierwszoklasisty – a w sali zapadła głęboka cisza, nieprzerywana nawet brzękiem sztućców.

Wprawdzie przed kolacją dyrektor wypowiedział już kilka słów powitania – których Dagmara nie słyszała, bo się spóźniła – ale teraz najwyraźniej miał do dodania coś jeszcze. Nie było to dobrym znakiem, bo zwykle można było się spodziewać złych wiadomości lub niewygodnych poleceń do wykonania, a na domiar złego, kiedy ponad siedemdziesięcioletni Ragnvald zaczął mówić, kończył dopiero w późnych, wieczornych godzinach.

— Moi drodzy uczniowie — zaczął cichym, ale jednak doskonale słyszalnym w ogólnej ciszy głosem. — Zarówno ci starzy, jak i nowi, bo wszyscy jesteście teraz dla mnie tak samo ważni. Przed kolacją przedstawiłem gronu pedagogicznemu pewien pomysł. Pomysł, który od razu spodobał się większości nauczycieli i co do którego – mamy nadzieję – wy również nie będziecie mieli zastrzeżeń. — Przerwał na chwilę, aby przejść się kilka razy z jednego końca podestu na drugi.

Szanowne grono pedagogiczne wydawało się mieć mieszane uczucia na temat pomysłu dyrektora. Większość nauczycieli wróżbitów miała rozbawione miny, uśmiechał się też ulubiony nauczyciel alchemików, pan Mark Karevik. Reszta wyglądała na znudzonych, lub nawet zirytowanych.

— Teraz jednak już wiem, że pomysł jest wspaniałą propozycją, która na pewno spodoba się wszystkim — kontynuował nieśpiesznie dyrektor, nie zważając na zniecierpliwienie widoczne na twarzach jego uczniów. — A więc, chcielibyśmy wam zakomunikować, że w ramach integracji postanowiliśmy zorganizować…

ŁUP.

Jeśli któryś z nauczycieli kiedykolwiek narzekał, że uczniowie zawsze starając się usiąść jak najdalej od grona pedagogicznego, a nawet nie przyznawaliby się do nich, gdyby mogli, teraz błogosławił w duchu fakt, że podopieczni rozsiedli się w najdalszych kątach sali. Spadający z sufitu zabytkowy żyrandol uderzył bowiem wprost w puste stoliki znajdujące się tuż obok podwyższenia.

Huk był niemiłosiernie głośny. O dziwo, ogromna metalowa konstrukcja najwyraźniej nie ucierpiała zbytnio – po podłodze potoczyła się jedynie jakaś samotna żarówka – ale niestety podłoga przeżyła wypadek zdecydowanie gorzej.

Na sali razem z ciemnością zapadła grobowa cisza. Dyrektor wpatrywał się w zarys spoczywającego u jego stóp żyrandola, a po chwili, jak gdyby nigdy nic, zakończył swoją przemowę.

— Postanowiliśmy wystawić w szkole sztukę teatralną pod tytułem „Noc polarna”. Wszyscy macie wziąć udział. Dobranoc.

***

Rozczarowani, że historia nie tak do końca jest o duchach? ^^

Jestem strasznie nieogarnięta, jeśli chodzi o tego bloga. Zawsze zawczasu miałam przygotowane zakładki, pięć szablonów na zapas, tylko tekstu brakowało. A tutaj jest dokładnie na odwrót - mam tekst, ale nic innego xD Może to i dobrze.

Historia się rozrasta, ostatnio wpadłam na nowy wątek. Dlatego nie mogę nikomu obiecać, że następne rozdziały będą krótsze... bo nie będą, chyba.