Dwa

Następnego dnia o nastrojach w szkole można było powiedzieć wszystko, tylko nie to, że są dobre.

Podczas śniadania w jadalni nie było chyba osoby, która nie patrzyłaby podejrzliwie na wielki żyrandol, wciąż spoczywający na podłodze. W krótkim przemówieniu dyrektor Winter oznajmił, że przyczyną wypadku najprawdopodobniej był fakt, iż zabytkowy kandelabr od kilkunastu lat nie mógł doczekać się konserwacji.

— Ale nie martwcie się! — oznajmił entuzjastycznie, widząc niewyraźne miny swoich podopiecznych. — Żyrandol zostanie dokładnie odnowiony i na pewno wróci do nas jeszcze zanim zaczniemy próby do przedstawienia. Tymczasem świece na waszych stolikach nadają miłego, romantycznego nastroju, nieprawdaż? — zakończył z szerokim uśmiechem, nie zważając na zgorszoną minę jednej z nauczycielek od wróżbitów, która musiała dzielić z nim świecę.

— Nie dość, że jest tu zimno, to jeszcze musi być ciemno — mruknął ponuro Lenny, a reszta nie mogła się z nim nie zgodzić.

Z jakiegoś powodu wszyscy czuli, że ten rok szkolny na pewno nie będzie nudny.

— Czy ktoś może wyjaśnić, po co mi to wszystko? — złościła się Dagmara, kiedy po ostatniej lekcji znaleźli się poza zasięgiem uszu nauczycielki.

— Żebyś „otworzyła swój umysł na nowe doświadczenia” — odpowiedział Lenny, przedrzeźniając nowo poznaną panią profesor. Panna Tori Nykanen, osoba podająca się za młodą, oświeconą kobietę, była pełną ideałów i marzeń nauczycielką nowego przedmiotu alchemików, czyli filozofii. Miała paskudną wadę wymowy, mocno tlenione włosy i wściekle różową garsonkę, przez co była idealną kandydatką na główny obiekt żarcików swoich uczniów.

— Nie przypuszczałam, że jeszcze spotkam w tej szkole kogoś bardziej walniętego, niż Sanna-Leena — mruknęła ponuro Dagmara, szurając stopami po grubym, wełnianym dywanie wyścielającym wąski korytarz. Tutaj też wszystko było w odcieniach zieleni, jednak nie tak intensywnej, jak w pokoju dziewcząt. Wzdłuż ścian rozstawione były ciężkie, staroświeckie meble, głównie komody i kredensy. Ich zadaniem było chyba jedynie utrudnianie poruszania się po budynku, bo dyrektor bezwzględnie zakazał dotykania czegokolwiek. Korytarz rozświetlony był żyrandolami podobnymi do tego, który poprzedniego wieczoru spadł na głowy uczniów, jednak znacznie mniejszymi.

— Daj spokój, Sanna-Leena na pewno nie jest taka zła. Musisz po prostu lepiej ją poznać —starał się przekonać Dagmarę Mikko. Chłopak od jakiegoś czasu usilnie szukał czegoś w swojej torbie, próbując nie potrącić przy tym żadnego z przechodzących korytarzem uczniów.

— Gdybym cię nie znała, mogłabym pomyśleć, że twoja sympatia do niej jest podejrzana — uśmiechnęła się Dagmara.

— Ja po prostu staram się w każdym widzieć dobrą stronę — uciął dyskusję Mikko, zamykając wreszcie torbę. — Gdzie się podział Jonatan? — spytał, jakby dopiero zauważył nieobecność kolegi.

— Karevik miał do niego jakąś sprawę — wyjaśnił Lenny. — Czy ktoś wie, jak mamy dostać się na nasze piętro… O, cześć Francesca.

Podczas rozmowy dotarli do skrzyżowania trzech korytarzy, z których dwa kończyły się schodami, a jeden z nich na pewno prowadził do uczniowskiego segmentu. Trójka przyjaciół przystanęła w przejściu, zastanawiając się, w którą stronę powinni pójść.

— Cześć, Lenny! Cześć, Mikko! — przywitała się entuzjastycznie dziewczyna, na którą przed chwilą wpadł Lenny.

— Francesca, strasznie się za tobą stęskniliśmy przez wakacje — rzekła Dagmara, uśmiechając się jadowicie. Na widok rok młodszej koleżanki zrobiło się jej niedobrze.

— Dagmara! — krzyknęła Francesca, uśmiechając się jeszcze szerzej i zwracając na siebie uwagę wszystkich uczniów zmierzających na lekcje, lub do swoich pokoi. — Wybacz mi, nie zauważyłam cię wcześniej. — Zrobiła słodką, skruszoną minkę. — Jak minęły wakacje? — spytała Lenny’ego, trzepocząc rzęsami.

— Całkiem nieźle, a two… auu! — jęknął Lenny, bo Dagmara nadepnęła mu na stopę.

— Moje wakacje były świetne, jak zwykle — zachichotała Francesca. — Chociaż coroczne wycieczki prywatnym jachtem po Morzu Czerwonym zaczynają robić się nudne…

— To pewnie przez te rejsy wyglądasz, jakbyś orała w polu przez pół roku — skomentowała Dagmara. Rzeczywiście, Francesca była opalona na ciemną czekoladę. — Wybacz, ale mamy mnóstwo zadań do odrobienia — dodała, łapiąc chłopaków za przedramiona i ciągnąc ich w któryś korytarz.

— Czy my się kiedyś dowiemy, czym ona ci podpadła? — spytał Mikko, kiedy oddali się od gotującej się z wściekłości Franceski.

— Tym, że przyszła do tej szkoły i od pierwszego dnia mi podskakuje — odparła Dagmara, zatrzymując się przed drzwiami do pokoju chłopaków. Wbrew temu, co powiedziała Francesce, nie mieli nic do roboty, więc nie miała ochoty siedzieć w swoim pokoju i rozmawiać z Sanna-Leeną. Mikko wyjął klucz i zaczął mocować się z zamkiem, który zacinał się, podobnie jak większość w tym budynku.

— No musisz przyznać, że to Francesca pierwsza zaczęła — rzekł Lenny, kiedy wreszcie udało im się dostać do pomieszczenia. — Pamiętacie tę ankietę, którą zrobiła wśród chłopaków w zeszłym roku?

— To było żałosne — prychnęła Dagmara, przysiadając na parapecie.

Pokój chłopaków dla odmiany utrzymany był w odcieniach niebieskiego, podobnie jak korytarz na drugim piętrze. Chociaż od ich przybycia do szkoły – czy też tego miejsca, jak woleli nazywać budynek – nie minęła nawet doba, mieszkańcy zdążyli już odcisnąć na pokoju swoje piętno.

Mikko od lat był zapalonym entuzjastą ochrony środowiska. Podobno należał do jakiejś dziwnej organizacji, której członkowie przywiązywali się do drzew w ramach protestu przeciwko wycinaniu tajgi. Z tego, co wiedziała Dagmara, Mikko nie był aż takim fanatykiem – ograniczał się głównie do wegetarianizmu i prób uświadomienia swoim kolegom ze szkoły, że ilość zużywanej przez nich wody i śmieci wyrzucanych gdzie indziej, niż do kosza, ma znaczący wpływ na czystość naturalnego środowiska życia syren w Morzu Arktycznym. Niestety, swoją propagandę mógł przeprowadzać jedynie w szkole, ponieważ mało kto spoza niej w ogóle przyjmował do wiadomości fakt, że syreny naprawdę mogą istnieć.

Tym razem nad jego łóżkiem wisiał wielki plakat przedstawiający białego jak śnieg jednorożca, sfotografowanego na tle jakiegoś stepu i okraszonego wielkim podpisem zachęcającym do adopcji zwierzęcia na odległość. Najwidoczniej jego organizacja na dobre zajęła się rezerwatem jednorożców, którym już od lat nikt się nie przejmował. Na nocnej szafce leżała sterta ulotek będących miniaturami obrazka ze ściany.

Łóżko Jonatana wyglądało dość normalnie, bo klaser ze swoimi cennymi znaczkami chłopak zapewne schował głęboko w szafie, za to Lenny ze zdziwioną miną wpatrywał się w gablotę z motylami na szpilkach, którą ustawił pod ścianą.

— Co się stało, Leonardzie? Czyżby twoje martwe owady gdzieś odfrunęły? —spytała Dagmara, dyskretnie podkradając czekoladowe cukierki z szafki Mikko.

— To nie jest śmieszne — warknął Lenny, kładąc gablotę na łóżku i przeliczając motyle. — Nie ma dwóch! Plebeius optilete, za którego musiałem kuzynowi oddać trzy inne okazy i Papilio machaon, którego próbowałem złapać przez trzy tygodnie…

— Jesteś pewien, że zabrałeś je ze sobą? — spytał ostrożnie Mikko, wymieniając porozumiewawcze spojrzenie z Dagmarą. Jeśli chodziło o motyle, Lenny potrafił stać się strasznie nerwowy. Oboje wciąż pamiętali aferę, jaka rozpętała się, kiedy kilka miesięcy wcześniej Mikko przypadkowo przewrócił gablotę.

— No przecież widziałeś wczoraj, jak je układałem! — Lenny już prawie krzyczał. Zrobił się niepokojąco czerwony na twarzy, a jego postawa w jakiś dziwny sposób skojarzyła się Dagmarze z czajnikiem, w którym gotuje się woda.

— Dobra Lenny, spokojnie — rzekła dziarsko, zeskakując z parapetu i chwytając ostatni cukierek. Udając, że nie widzi urażonej miny Mikko, zaproponowała: — Może one po prostu spadły i leżą w gablocie?

Lenny rzucił się w stronę swojej nocnej szafki, wyciągnął szufladę i wyrzucił jej zawartość na łóżko. Przez chwilę nerwowo grzebał w swoich rzeczach, po czym triumfalnie chwycił mały, brązowy kluczyk i zaatakował nim gablotę. Dagmara pomogła mu wyciągnąć z niej styropian, do którego przymocowane były motyle.

— Nie ma — jęknął Leonard, wywracając pustą ramę do góry nogami. Odłożył ją, usiadł na łóżku i ukrył twarz w dłoniach.

— Daj spokój, na pewno się znajdą — pocieszała go Dagmara, klepiąc chłopaka po głowie. Kiedy Lenny był smutny, nawet jego czarne, wiecznie nastroszone włosy wyglądały smętnie. — To tylko dwa paskudne owady…

— No wiesz, te dwa paskudne owady, o ile ktoś ich nie ukradł — na tę myśl chłopak skrzywił się z obrzydzeniem — mogą być dosłownie WSZĘDZIE. Na przykład w twojej torbie, w twojej szafie, pod twoją poduszką…

— Jesteś paskudny! — wrzasnęła Dagmara, waląc go po głowie poduszką. Lenny i Mikko ryknęli śmiechem – wszystkim znana była niechęć dziewczyny do owadów i nie przepuściliby żadnej okazji, aby do tego nie nawiązać. Nawet jeśli okoliczności były tak tragiczne, jak w tej chwili. — Wykorzystujesz moje współczucie, żeby się ze mnie ponabijać…

— No proszę cię, uwielbiam moje motyle, ale nie aż tak — parsknął Lenny, oddając Dagmarze cios poduszką. Nie zrobił jednak tego zbyt mocno, bo jej mina wyraźnie mówiła, że jeśli przegnie, może rozpocząć się otwarta wojna. — Pewnie po prostu zostawiłem je w domu.

— Nasza Dagmara ma po prostu dobre serduszko i uważa, że motylki są dla ciebie na tyle ważne, żeby rozpaczać po ich stracie — wyjaśnił przyjacielowi Mikko, nawet nie próbując ukryć szerokiego uśmiechu.

— Ty też chcesz zarobić poduszką? — warknęła Dagmara, wstając i wracając na swoje miejsce na parapecie. Zawsze lubiła na nich siadać – z tej pozycji dokładnie widziała wszystkich i wszystko, co działo się w pokoju, a taka wiedza bardzo się przydaje, kiedy ma się wyjątkowo złośliwych i nieokrzesanych kolegów z klasy.

Z pełną wyższości miną założyła nogę na nogę, wyprostowała się idealnie, odgarnęła na plecy swoje długie blond włosy i ostentacyjnie zainteresowała się stanem swoich paznokci.

W pokoju zapadła tylko pozornie krępująca cisza, podczas której chłopcy walczyli z chęcią wybuchnięcia głośnym śmiechem, a Dagmara zastanawiała się, któremu pierwszemu przywalić. A co najistotniejsze – jak to zrobić, żeby bolało, a jednocześnie nie zniszczyło wypielęgnowanych dłoni dziewczyny. Rozważała już rzucenie monetą, kiedy Mikko odchrząknął znacząco.

— Kiedyś — zaczął, z miną wyrażającą głębokie zamyślenie — nasza jaśnie pani Dagmara po takiej wymianie zdań z głośnym hukiem trzasnęłaby drzwiami i poleciałaby do swojego pokoju, aby w samotności rzucać przekleństwa pod naszym adresem. A teraz siedzi sobie tutaj, jak gdyby nigdy nic i ogląda sobie paznokcie. Czy to nie dziwne, Leonardzie?

W tym momencie Dagmara nie wytrzymała. Chwyciła leżącą na łóżku Mikko poduszkę i z całej siły rzuciła nią w chłopaka.

— I w dodatku zrobiła się agresywna — dodał Mikko, krzyżując koleżance szyki i łapiąc pocisk w locie.

— Agresywna to ona była zawsze. Zwłaszcza, jeśli chodziło o czekoladę — wymamrotał Lenny. Chwilę spokoju wykorzystał na doprowadzenie do porządku swojej gabloty z motylami i teraz przymierzał ją do ściany nad swoim łóżkiem. — Mikko, myślisz, że stara Brunhilda będzie miała na stanie młotek? Chyba będę musiał to po prostu przybić do tej ściany, nie powiesili nawet żadnego obrazka, który mógłbym zdjąć…

— Hej, ja wciąż tu jestem! — oburzyła się Dagmara. Niespecjalnie interesowały ją rozważania na temat tego, czy woźna posiada młotek, czy może nie. Chociaż byłoby fajnie, gdyby go jednak posiadała, bo wtedy miałaby czym wbić swoim kolegom odrobinę rozumu do głowy.

— Jesteś — przytaknął Mikko. — I to jest dziwne.

— Bardzo dziwne — zgodził się Lenny.

— Niezmiernie dziwne.

— Wprost szokująco dziwne…

— No dobra, wygraliście — warknęła Dagmara, ze złością waląc pięścią w parapet. Lenny wyglądał, jakby chciał jej powiedzieć, że pokaleczy sobie delikatne rączki, ale powstrzymał się pod naporem jej morderczego spojrzenia. — Wolę tutaj siedzieć i słuchać waszych głupich tekstów, niż słuchać jeszcze głupszych pomysłów Sanna-Leeny — wyznała, wziąwszy wcześniej kilka głębokich oddechów.

— Spoko, od początku to wiedziałem. — Mikko wzruszył ramionami. Chwilę wcześniej wyrzucił na łóżko wszystkie broszury organizacji, do której należał i pieczołowicie układał je według alfabetu. — Czyżby odwaliła coś, o czym nie wiemy?

Dagmara milczała przez dłuższą chwilę.

— Nie masz już ani jednego cukierka?

— Nie.

— Szkoda — westchnęła. — Sanna-Leena wczoraj wieczorem czytała jakiś długaśny poemat. Nie interesowałam się, o czym, bo byłam szczęśliwa, że mam chwilę spokoju i mogę… no, cieszyć się spokojem.

— No to chyba wszystko w porządku, prawda? — zasugerował Lenny, który nie cierpiał długich opowieści. No chyba, że to on sam opowiadał.

— Daj mi skończyć — burknęła Dagmara. — Kiedy kładłam się spać, ona wciąż czytała, więc ja dalej cieszyłam się spokojem. Trochę przeszkadzało mi światło, ale i tak zawsze zakładam opaskę na oczy. Horror zaczął się dopiero w nocy — zakończyła, udając, że łamie jej się głos.

— Nie — szepnął Lenny, tonem pełnym przerażenia.

— Tak — potwierdziła smutno Dagmara.

— Zgwałciła cię.

— Głupi jesteś — skwitowała dziewczyna, próbując przekrzyczeć głośny śmiech chłopaków. Sama jednak też się rozpogodziła: żarty i docinki były tą częścią szkolnej codzienności, której bardzo brakowało jej w wakacje. Fakt, czasami pisywali do siebie listy, jednak to nie było to samo. Mieli szczęście, że w tak małej grupie dopasowali się charakterami: gdyby znalazła się wśród nich bardziej wrażliwa osoba, miałaby ciężkie życie.

— No to co takiego strasznego zrobiła w nocy Sanna-Leena? — spytał Mikko, krztusząc się lekko.

— Śpiewała — oświadczyła dobitnie Dagmara. — Przez najgłębszy sen zaczęła odśpiewywać ten swój durny poemat!

Przez chwilę panowała pełna zdumienia cisza.

— No dobra, Dag. Zwracam ci honor — rzekł poważnie Mikko, zapewne wspominając wszystkie sytuacje, w których upominał Dagmarę, że zna swoją współlokatorkę zaledwie jedną dobę i powinna dać jej szansę.

— I co z nią zrobiłaś? — zaciekawił się Lenny. Chłopak najwyraźniej kompletnie zapomniał o swojej udawanej rozpaczy spowodowanej zniknięciem dwóch cennych okazów z jego kolekcji.

— Z kim co zrobiła? — Do pokoju wmaszerował Jonatan, głośno trzaskając drzwiami. Na szczęście całe towarzystwo było przyzwyczajone do tego typu odgłosów, więc nikt nawet się nie skrzywił.

— Z Sanna-Leeną, która odśpiewywała poemat przez sen — wyjaśnił Mikko.

Jonatan był najbardziej niepozornym z trójki chłopaków. Niewysoki, szczupły szatyn sprawiał wrażenie spokojnego i cichego, którego do rany można przyłożyć. Nic bardziej mylnego: w rzeczywistości potrafił dopiec komuś jeszcze bardziej, niż Lenny.

W tej chwili bardzo brzydko zaklął.

— Ty! Wyrażaj się w obecności dam! — zrugał go Lenny, jednak tylko dla zasady. Nerwowa Dagmara rzucała mięsem częściej, niż wszyscy jej koledzy razem wzięci.

— Zacznę się wyrażać, kiedy obecne tutaj damy same zaczną się posługiwać odpowiednim słownictwem — zripostował Jonatan.

— Ugryź się. — Dagmara pokazała mu język.

W pokoju obok dziewczyna znana jako Francesca Scavia krzywiła się za każdym razem, kiedy usłyszała odgłosy śmiechu.

Od dłuższej chwili siedziała z uchem przystawionym do przyciśniętej do ściany szklanki i podsłuchiwała, o czym rozmawiają jej starsi koledzy. Spodziewała się, że będą ją obgadywać, jednak niestety oni ograniczyli się jedynie do dyskusji o jakiejś śpiewającej dziewczynie. Z tego, co zrozumiała, to artystka była nową współlokatorką Dagmary i denerwowała ją od samego początku roku szkolnego. Dobrze, należało jej się.

„Wyglądasz, jakbyś orała w polu przez pół roku.”

— Przynajmniej nie udaję córki młynarza — mruknęła ze złością.

— Mówiłaś coś do mnie? — spytała jej współlokatorka, Frida, wychyliwszy głowę z łazienki.

— Nie, nie — zaprzeczyła szybko Francesca, odskakując od ściany. Nalała sobie soku do szklanki, aby jakoś usprawiedliwić fakt, że trzymała ją w ręce. — Przesłyszałaś się.

Frida uśmiechnęła się lekko i ponownie zniknęła w łazience, zamykając za sobą drzwi. Francesca przelała sok z powrotem do dzbanka i wróciła pod ścianę. Po chwili oczekiwania usłyszała głos Mikko.

— I co chcesz zrobić z Francescą?

Wytężyła słuch, oczekując na odpowiedź Dagmary.

— Nie wiem, ale w tym roku ta włoska skwarka nie będzie kopać pode mną dołków.

Skwarka.

Francesca stwierdziła, że ma już dość słuchania. Odstawiła szklankę i zaczęła ponuro wpatrywać się w pomarańczową ścianę, za którą Dagmara prawdopodobnie knuła spisek przeciwko niej.

Włoska skwarka. Od kiedy zaczęła naukę w szkole dla alchemików, czyli od roku, Francesca szczyciła się faktem, że wyróżnia się wśród jej uczniów. Drobna postura, czarne włosy, ciemna, oliwkowa cera i wyrazista uroda sprawiały, że nie ginęła w tłumie ludzi o północnym typie urody. Dodatkowe zainteresowanie wzbudzał fakt, że była jedyną osobą w szkole nie pochodzącą ze Szwecji lub Finlandii, ewentualnie Estonii. Na częste pytania dotyczące jej wyboru szkoły odpowiadała, że od dziecka bardzo interesowała ją kultura krajów bałtyckich, a fińskiego zaczęła uczyć się już w szkole podstawowej.

Takie wyjaśnienie było dużo mniej trywialne niż prawda. W rzeczywistości, kiedy Francesca była mała, jej ojciec dostał bardzo dobrą ofertę pracy w Finlandii i przeprowadzili się tam całą rodziną. Ale nie było żadnego powodu, żeby wszyscy o tym wiedzieli.

A teraz przychodzi taka biała, blond szwedzka wywłoka i wyzywa ją od skwarek. Być może warto nieco zbliżyć się do tej dziwnej współlokatorki-śpiewaczki i ustalić coś na temat skutecznego utrudniania życia córce młynarza.

***

Wiem, że ten rozdział jest kiepski, ale nie mam siły pisać go jeszcze raz. Wbrew pozorom, jest też potrzebny. Pozostaje mi tylko mieć nadzieję, że komukolwiek będzie chciało się wrócić na o niebo lepszą trójkę.

A moje małe żyjątko też Was pozdrawia: klik.

P. S. Przyznać się. Kto szukał mojego opowiadania pod hasłem "najgorsze opowiadania na blogpocie"? xD