Dziesięć

Stara woźna Brunhilda tego dnia miała wszystkiego dość.

Pół dnia spędziła na pucowaniu podłogi w holu, uprzednio surowo zabraniając dzieciarni wstępu, a kiedy wszystko było lśniące i przygotowane na przybycie gości, do budynku wparowała druga woźna, Matilda. W butach zabłoconych śniegiem i piachem z podwórza.

Oczywiście zrobiła to specjalnie. Obie panie już od początku nie pałały do siebie sympatią — być może przełożyła się na nie długoletnia, wzajemna niechęć alchemików do wróżbitów. Na co dzień odnosiły się do siebie z wymuszoną uprzejmością, jednak i tak ustawicznie jedna drugiej robiła na złość. Tak, jak i wtedy.

Na szczęście Brunhilda znalazła sobie azyl, gdzie mogła odpocząć od denerwującej współpracownicy.

Piwniczkę z winami odkryła przypadkiem, kiedy szukała czegoś całkowicie innego i zagubiła się w plątaninie korytarzy w podziemiach szkoły.

Z zaskoczeniem zauważyła, że wina nie są aż takie stare, jak można by przypuszczać po osiadłej na nich warstwie kurzu. Nie potrafiła pojąć, jakim cudem właściciel o tym zapomniał. Czyżby aż w takim pośpiechu opuszczał dom?

Ale tym lepiej dla niej. Kiedy czuła się zdenerwowana, przychodziła do małej piwniczki i degustowała. Nikt jej tam nie nachodził, nie dręczył pytaniami, no i najważniejsze — nikt bezczelnie nie brudził w miejscu, które własnymi siłami doprowadziła do porządku.

W dzień przedstawienia, kiedy już wszystko było gotowe na przyjęcie gości, postanowiła odpocząć od nerwowej atmosfery. Po cichu zeszła do piwnicy, rozkoszując się myślami o ciszy i spokoju. Wśród dzieciaków chyba wybuchło jakieś zamieszanie, bo biegały tam i z powrotem, krzycząc do siebie przeraźliwie i zaglądając w każdy kąt.

Podziemia opustoszały niemal całkowicie — wyniesiono wszystkie dekoracje, rekwizyty i przebrania, które składowano przez ostatnie tygodnie, więc bez żadnych przeszkód dotarła do korytarzyka, którym mogła przejść do piwniczki. Szła dalej, pogrążona w rozmyślaniach... i potknęła się na jakiejś samotnie stojącej skrzynce.

— Psia mać — mruknęła, pocierając obolały palec.

Coś głucho łupnęło w drzwi, obok których stała.

Przez chwilę słuchała uważnie, czy dźwięk się powtórzy. Już myślała, że nie pierwszej młodości słuch oszukał ją, kiedy dudnienie powtórzyło się.

— Jest tam kto? — wrzasnęła, przystawiając ucho do drzwi. Odpowiedział cichy, słaby głosik.

Brunhilda przez chwilę nie wierzyła w to, co się dzieje. Ktoś siedział zamknięty w małej komórce w piwnicy, ale czemu?

Szarpnęła za klamkę, ale drzwi były zatrzaśnięte na głucho.

— Już idę po pomoc! — zawołała i pośpiesznie podreptała na górę.

Karla była zakurzona, zmarznięta, zapłakana i — co najważniejsze — śmiertelnie przerażona.

Siedziała w gabinecie pana Karevika z wielkim kubkiem gorącej herbaty, szczelnie owinięta grubym kocem i drżącym głosem streszczała swoją makabryczną przygodę.

— Kojarzycie kogoś takiego? — spytał nauczyciel bliźniaczek, kiedy Karla opisała wygląd dziewczynki, która zaprowadziła ją do piwnicy.

Obie zgodnie pokręciły głowami. Były pierwszymi osobami, na które wpadła spanikowana woźna. To one zajęły się uspokajaniem kobiety oraz znalezieniem kogoś, kto wyważyłby drzwi od piwniczki, bo szybko okazało się, że nikt nigdy nie widział klucza do tego pomieszczenia.

Chwilę trwało, zanim ktoś zauważył, że klucz nie miał prawa istnieć, bo w drzwiach nie było zamka.

Ściągnięto także panią Nykanen, kiedy tylko Karla powiedziała, że to do niej chciała zaprowadzić ją tajemnicza dziewczynka.

— Ale jak ty mogłaś mnie słyszeć, dziecko? — jęczała nauczycielka. — Skoro ja od razu po próbie poszłam zażyć gorącej kąpieli!

Karla w duchu przeklinała się za swoją głupotę, bo przecież widziała panią Nykanen, która drepta w stronę swojego pokoju i mówi sama do siebie, rozważając wyższość jej ulubionego płynu do kąpieli nad innymi.

— To na pewno był pani głos, przysięgam — chlipnęła. — Inaczej w ogóle bym tam nie weszła! — Znowu zaczęła płakać.

Pani Nykanen zaczęła dreptać po pokoju, tam i z powrotem, mamrocząc pod nosem coś o mistyfikacjach, dyktafonach i wrabianiu Bogu ducha winnych ludzi. Za to pan Karevik był tak spokojny, jakby codziennie wyciągał z piwnicy uwięzione dziewczęta.

— Jedna z was — zwrócił się do bliźniaczek — niech idzie i ogłosi, że znaleźliśmy Karlę, bo jak mi się zdaje, wciąż jej szukają. A druga pójdzie do dyrektora. Trzeba odwołać przedstawienie.

Wprawdzie dyrektor widział już dziewczynę i słyszał, co się stało, ale na razie poszedł jedynie obwieścić gościom, że rozpoczęcie sztuki zostanie przesunięte.

Cichy protest Karli zanikł w krzyku, jaki wydała z siebie pani Nykanen.

— Nigdzie nie idziecie! — ryknęła na bliźniaczki, które były już przy drzwiach. Zatrzymały się, nie wiedząc, kogo posłuchać. — Tyle przygotowań, prób, zaproszonych gości, charakteryzatorka z teatru, a ty chcesz to po prostu odwołać! Tyle pracy na marne! — wrzeszczała, a po chwili chyba zabrakło jej sił, bo z ciężkim westchnieniem opadła na krzesło.

— To już druga napaść na uczennicę — warknął pan Karevik, zezłoszczony niefrasobliwością koleżanki. — Co mnie obchodzą goście i charakteryzatorka!

— Proszę pana — wyszeptała Karla, owijając się szczelniej kocem. — Ja zagram.

— Zagra! — krzyknęła entuzjastycznie pani Nykanen, chociaż sekundę wcześniej miała zgoła inny nastrój. — Widzisz! — Spojrzała oskarżycielsko na nauczyciela. — To jest prawdziwa księżniczka!

Ten jednak nie zwrócił na nią uwagi.

— Jesteś pewna, że chcesz zagrać? — Karla pokiwała głową, ale nauczyciel wciąż nie wydawał się przekonany. — Nie przejmuj się żadnymi głupotami pod tytułem goście i charakteryzatorka. Nikt nie będzie miał do ciebie pretensji, jeśli nie czujesz się na siłach, żeby grać.

— Nie, ja chcę — powtórzyła dobitnie Karla, bo pani Nykanen już miała krzyczeć, że to wcale nie są głupoty, tylko ważne sprawy wagi państwowej. — Pani ma rację, zbyt długo się przygotowywaliśmy. Tylko potrzebuję trochę czasu, żeby doprowadzić się do porządku. — Zerknęła na zegarek. Planowo sztuka miała się zacząć za pięć minut.

Pan Karevik obrzucił ją jeszcze jednym, uważnym spojrzeniem. Po chwili skinął głową.

— W takim razie weź jedną z bliźniaczek — przepraszam, ale nie jestem w stanie was rozróżnić — żeby cię pilnowała i idź się przygotuj. Albo nawet dwie bliźniaczki, mniejsze ryzyko, że ktoś was ukradnie.

Karla uśmiechnęła się lekko.

— A ja idę porozmawiać z dyrektorem — dodał nauczyciel i wyszedł.

— Moja kochana! — wykrzyknęła pani Nykanen, energicznie podchodząc do Karli. Rozłożyła ręce, jakby chciała ją objąć i ucałować, ale szybko cofnęła się, uświadomiwszy sobie, że dziewczyna wciąż jest cała z kurzu. — No, kochanie, idź się umyj i za pół godzinki widzimy się na sali! — Dla pewności otrzepała żakiet, chociaż nie był ani trochę zabrudzony. — Nie możemy kazać gościom długo czekać. — Posłała Karli buziaka i wyszła, stukocząc obcasami.

— Ale checa — skwitowała Anna po chwili milczenia.

Karla uśmiechnęła się blado.

Szczęśliwie i już bez przeszkód przedstawienie mogło się rozpocząć.

Poza tymi, którzy jej szukali, niewiele osób wiedziało, co przydarzyło się Karli. Postanowiono zachować sprawę w tajemnicy, przynajmniej dopóki nie znajdzie się winny. Jeśli w ogóle się znajdzie, bo tajemnicza dziewczynka przepadła, a i nikt nie przypominał sobie kogoś takiego.

Jednak zaproszeni goście i uczniowie, którzy mieli mniejszy udział w tworzeniu przedstawienia, nie narzekali na nudę podczas czekania na rozpoczęcie sztuki. Wszak na sali przebywał sam pan Konstantyn Lagrański, bardzo wiekowy, ale za to wybitnie dobrze trzymający się człowiek. Wyszedł na prowizoryczną scenę i donośnym, niezachwianym głosem streścił — nieco przydługo, jak na gust większości z obecnych — historię domu, który przekazał szkole. Opowieść była niezwykle barwna, a człowiek wykładał z taką niezachwianą pewnością, że jedynie zakłopotana mina jego wnuka mogła sugerować, że większość wydarzeń została podkoloryzowana lub nawet zmyślona.

Jakąś godzinę później przedstawienie trwało jednak w najlepsze. I chyba nawet wyszło nieźle, pomijając przytłumione chichoty rozlegające się przy niektórych kwestiach księcia.

Dagmara, obserwując wszystko ukradkiem zza prowizorycznych kulis, stwierdziła, że Lenny na scenie jest tak samo spokojny, jaki był od rana. Więcej, był obojętny jak plastikowy miecz, który dzierżył w dłoni i już nawet wyznanie miłości Leonardzie nie sprawiało mu kłopotu. Obietnicę pokonania straszliwego stwora rzucił tak lekko, jakby codziennie zabijał wielkie smoki. Może to i dobrze, bo przez ostatnie dni był nie do zniesienia.

Po raz kolejny wygładziła fałdy wielkiej sukni, w której Leonarda miała wystąpić podczas finałowej sceny zaręczyn z księciem. Na scenie księżniczka właśnie z zapałem przekonywała swojego ojca, że Ragnvald na pewno wróci z wyprawy cały i zdrowy, więc król powinien zaczekać z ogłaszaniem jej ślubu z podstarzałym hrabią.

Żenada.

Lenny schował się z drugiej strony kurtyny, więc Dagmara nie mogła z nim pogadać. Zresztą i tak był dziwnie burkliwy i milczący. Przynajmniej wreszcie dowiedziała się, jak najskuteczniej go uciszyć: kazać mu zagrać księcia.

 Scena skończyła się. Karla przybiegła za kulisy, a Dagmara rzuciła się, żeby pomóc jej w rozwiązywaniu paskudnego gorsetu, jednocześnie starając się pamiętać o rekwizytach, których za niedługo będzie potrzebował król. Teoretycznie miało być więcej osób do pomocy, ale wszyscy wyszli „popatrzeć przez chwilę” i chyba przykleili się do stołków. Później się z wami policzę, paskudne lenie, myślała dziewczyna.

Tymczasem do wyjścia przygotowywał się smok, czyli trzech chłopaków schowanych w jednym kostiumie. W tym Mikko. Chwilę później, słysząc wyzwanie księcia, bestia wytoczyła na scenę, bardzo uważając, żeby nie nadepnąć sobie na ogon.

— Nie uważasz, że ta suknia dziwnie pachnie? — spytała Dagmara Karlę.

Od dłuższej chwili dręczył ją jakiś mdły, mocny zapach, ale dopiero kiedy ubierała księżniczkę, zlokalizowała jego źródło.

Karla jednak pokręciła głową.

— Nie wydaje mi się. Może przesiąkła czymś w piwnicy? — Poprawiła nieco stelaż i ułożyła na nim spódnicę. — Ale chyba jest trochę wilgotna. — Przeszła się kilka kroków, żeby sprawdzić, czy suknia dobrze leży. — Nie mam pojęcia, jak kobiety dawały radę chodzić w czymś takim przez cały czas.

— Kwestia przyzwyczajenia — mruknęła Dagmara, omiatając wzrokiem strój. Nieco poprawiła perukę, ale nadal coś jej nie pasowało.

Kątem oka wypatrzyła jakiś ruch, ale jak spojrzała w tę stronę, nie dostrzegła niczego. Znowu miała jakieś przywidzenia, bo w czasie przedstawienia zdarzyło się to już któryś raz.

Tymczasem na scenie Lenny widowiskowo pokonał wielkiego potwora, który z głośnym jękiem stoczył się ze sceny i zniknął za prowizoryczną kurtyną. Widownia nagrodziła go oklaskami — oraz głośnym śmiechem — a Karla wybiegła, żeby rzucić się w ramiona dzielnego księcia.

Dagmara, nie mając nic lepszego do roboty, a chcąc się odrobinę pośmiać, wyszła zza kulis i przyczaiła się w kącie sali, żeby obejrzeć zakończenie. Cały czas jednak miała na oku przestrzeń za sceną.

I kiedy tak przypadkiem zerknęła, co się tam dzieje, szczęka jej opadła.

Smok już zniknął, bo chłopcy zdążyli pozbyć się kostiumu, który teraz składali i pakowali do wielkiego pudła. Nieco z tyłu król poprawiał swoją koronę, marudząc pod nosem, że gdzieś posiał berło, a zaraz musi wyjść na scenę. Ale to nie było dziwne. Dziwny był mały, półprzeźroczysty chłopczyk, wiszący pod sufitem i chichoczący cicho.

Dagmara ukradkiem podeszła trochę bliżej, chcąc się dokładniej przyjrzeć zjawie. Pomyślała sobie, że albo ma przywidzenia albo zwariowała. Ewentualnie jest strasznie niewyspana i jawią się jej takie dziwne rzeczy.

A wtedy spojrzenia jej i chłopczyka spotkały się.

Dziecko wyszczerzyło zęby w szerokim, paskudnym uśmiechu i pomachało do Dagmary. Skoczyło i zniknęło w podłodze, tuż obok niczego nieświadomego Mikko.

— Masz minę, jakbyś ducha zobaczyła — rzucił chłopak, kiedy podszedł do niej, chcąc spojrzeć na finał.

Dagmara zorientowała się, że z rozdziawionymi szeroko ustami wpatruje się w miejsce, gdzie zniknął chłopczyk.

— A przypomniało mi się coś — palnęła po chwili, chcąc jakoś zamaskować swoje zdumienie. — Słuchaj, to przedstawienie nawet całkiem fajnie wyszło, jak myślisz?

Mikko wzruszył ramionami. Na scenie książę właśnie prosił szczęśliwą Leonardę o rękę, a na widowni pani Nykanen rozpływała się nad umiejętnościami aktorskimi Lenny’ego, cicho trajkocząc do ucha Iwana Lagrańskiego, który wyglądał na śmiertelnie wynudzonego.

— Nie było źle — stwierdził Mikko. — Ale Lenny chyba do końca życia będzie miał traumę.

— Pewnie już nigdy nie zbliży się do teatru — zachichotała Dagmara. — Ze strachu, że mogliby go zaangażować do jakiejś roli.

Zerknęła za scenę, żeby utwierdzić się w przekonaniu, że półprzeźroczysty chłopczyk był jedynie wytworem jej wyobraźni. Niestety, zjawa siedziała na skraju pudła ze strojami i radośnie dyndała nogami, wciąż uśmiechając się do dziewczyny.

— Cholera jasna, co to jest — mruknęła pod nosem, mrużąc oczy.

— Mówiłaś coś? — spytał Mikko, obserwując sztukę.

— Nie. — Dagmara spojrzała na Lenny’ego, któremu król dziękował za uwolnienie królestwa od straszliwego potwora, a potem jeszcze raz na pudło. Nikogo na nim nie było, znowu jej się przewidziało.

Na widowni natomiast w jednej sekundzie zapadła głucha cisza. I niemal natychmiast rozległy się przerażone krzyki. Bo na szczęśliwej Leonardzie, która właśnie wygłaszała ostatnią wypowiedź spektaklu, zapaliła się suknia.

Lenny jednym ruchem szarpnął za książęcą pelerynę i zaczął okładać palący się materiał, ale spódnica chyba uparła się, że spłonie doszczętnie. Król zastygł przerażony, a Karla próbowała rozszarpać ubranie, jednak niewygodny stelaż wcale nie ułatwiał jej zadania.

Wtedy ktoś na widowni odzyskał zdolność myślenia i rzucił się po gaśnicę. Pośpiesznie spryskano księżniczkę, już po raz kolejny śmiertelnie przerażoną.

Wryta w ziemię Dagmara poczuła, jak ktoś szarpie ją za rękaw. Spojrzała w dół i znowu dostrzegła widmowego chłopczyka.

— Chodź ze mną — wyszeptało dziecko z upiornym uśmiechem.

Dziewczyna odskoczyła, przerażona, niemal przewracając Mikko, który stał i gapił się na scenę, jak praktycznie wszyscy na sali.

— Mikko — wydusiła, szarpiąc go za rękaw.

— Co? — spytał, odwracając się powoli. Jeśli jego twarz wcześniej nie zastygła w wyrazie przerażenia, to stało się to, kiedy ujrzał widmowego chłopca. — Co to jest? — wykrztusił.

— Chodźcie ze mną — powiedziała zjawa, przeciągając sylaby. Rozpłynęła się w powietrzu, ale Dagmara poczuła, jak coś chwyta ją za rękę i ciągnie ku wyjściu z sali. W ostatniej chwili złapała Mikko za ramię, bo nie chciała zostać z tym sama.

Niewidzialny chłopczyk poprowadził ich przez hol, a potem do piwnicy.

— Chyba nie powinniśmy tam wchodzić — powiedział Mikko, kiedy zbliżali się do schodów.

— Wiem! — warknęła Dagmara. — Ale ta mała gnida mnie tak szarpie…

W nagrodę za te słowa chłopczyk tak przyśpieszył, że musiała przeskakiwać kilka stopni na raz.

Popędzili przez piwnicę, niekiedy gwałtownie zatrzymując się przy jakiejś ścianie, jakby duch nagle uświadamiał sobie, że tylko on w tym towarzystwie potrafi przez nią przeniknąć. Prowadził ich wąskimi korytarzykami pełnymi wilgoci, kurzu i stęchlizny, a Dagmara nie przestawała się zastanawiać, po co tworzyć taki labirynt we własnym domu. Jedyne wytłumaczenie znajdowała w historyjkach starszego pana Lagrańskiego o licznych najeźdźcach gnębiących dom w przeszłości, ale nie do końca w nie wierzyła.

W końcu zatrzymali się pod ścianą, która niczym nie różniła się od reszty. Skorzystali z chwili oddechu, czekając aż chłopczyk znowu ruszy dalej. Ale nic takiego się nie stało. Za to po chwili zgrzytnęło, a część ściany odsunęła się, ukazując ukryte przejście.

— Ale numer — mruknął Mikko.

Bo w środku znajdował się całkiem gustownie urządzony pokój i cała „duchowa” rodzinka.

— Ja zwariowałam, prawda, Mikko? — wydusiła Dagmara, gapiąc się na małą, słodką dziewczynkę siedzącą na kolanach nieco otyłej kobiety. — Powiedz, że zwariowałam!

Jak na złość Mikko nie chciał powiedzieć nic. Stał i patrzył, wmurowany w ziemię.

— Też wolałbym, żebyście zwariowali, ale niestety to prawda — powiedział jeden z duchów na którego do tej pory nie zwrócili uwagi. Stał nieco z tyłu, a emanował taką pewnością siebie, że od razu uznali go za przywódcę grupy.

— Czy to jest jakiś żart? — spytał w końcu Mikko. To wszystko było zbyt… groteskowe i niewiarygodne.

Dziewczynka zachichotała, tak, że im obojgu włos się zjeżył.

— Mikko, chodźmy stąd. — Dagmara cofnęła się o krok, a wtedy tajemne przejście zamknęło się.

Mikko jednak przypomniał sobie, że jest z nim kobieta, i mimo całego przerażenia, wypadałoby jej bronić. Co nie znaczyło, że Dagmara nie potrafiłaby obronić się sama.

— Czego od nas chcecie? — warknął.

Duch-przywódca nie zwrócił na niego uwagi, ale za to podpłynął do nich w powietrzu.

— Znacie Iwana Lagrańskiego? — Wyraz jego twarzy nie był już tak groźny, teraz dało się w nim dostrzec desperację.

— Tak, a co? — burknęła Dagmara. Powiedzieliby, o co chodzi, a nie mydlili oczu walniętym Rosjaninem.

Zaszurało i jedna ze stojących pod ścianą kanap przesunęła się i zatrzymała dopiero za Mikko i Dagmarą. Uderzenie w łydki było subtelną sugestią, że powinni usiąść.

— Może herbatki? — spytał podstarzały, potwornie otyły duch z, o dziwo, całkiem sympatycznym uśmiechem. Opychał się czymś, co wyglądało jak ciastka, ale było zgniłozielone.

Przed Dagmarą zawisła w powietrzu filiżanka z gęstą, niezbyt ładnie pachnącą cieczą.

— Nie, dziękuję. — Dziewczyna skrzywiła się nieznacznie. Naczynie ze stuknięciem opadło na stół.

Dyskretnie rozejrzała się po pomieszczeniu. Duchy siedziały na fotelach stłoczonych wokół okrągłego stolika, jedynie chłopczyk przycupnął w kącie, obok wielkiego kufra. Poza tym nie było żadnych innych sprzętów.

— A teraz — zaczął duch-przywódca, siadając w fotelu dokładnie naprzeciwko nich — my będziemy mówić, a wy posłuchacie.

Dagmara odruchowo chciała się sprzeciwić, ale nie zdążyła nic powiedzieć, bo zielone ciastko podniosło się i wleciało do jej ust. Gromiąc ducha wzrokiem, chwyciła przekąskę i ugryzła kawałek. Okazało się bardzo dobre, ale za to strasznie kleiste. Chyba duch aż zbyt dosłownie chciał zakleić jej usta.

Najpierw przeprosił, że byli tak niegrzeczni i nie przedstawili się od razu. Imiona uczniów znali doskonale, wszak od ponad dwóch miesięcy chodzili za nimi krok w krok.

Dagmarze i Mikko opadły szczęki na tę wieść, ale obiecali nie przerywać. Mówił głównie przywódca, zwany Rogerem, chociaż momentami wtrącali się też inni, zwłaszcza dzieci.

Opowiadał o drobnych kradzieżach i psikusach, którymi starali się utrudnić życie mieszkańcom szkoły. O wielu z nich Dagmara i Mikko nigdy nie słyszeli, skupieni na własnych utrapieniach, ale zaskoczyła ich ogromna pomysłowość duchów i zdolność do zacierania za sobą śladów. Na dowód duchy otworzyły kufer, w którym znajdowały się wszystkie skradzione rzeczy — klisze Dagmary, motyle Lenny’ego, naszyjnik Franceski.

Dagmara wściekła się niewyobrażalnie, kiedy usłyszała, że jej zwichnięta noga — ba, cała wyprawa do Rukatunturi — również była dziełem tej szajki. Mikko postanowił nie mówić jej, że od dawna wiedział, iż zostali wrobieni.

— No dobra — wtrącił, kiedy Roger na chwilę przerwał. — Ale po co nas tu ściągnęliście? Nie prościej było oddać te wszystkie rzeczy i wrócić tam, skąd przyszliście? A może chcieliście przeprosić?

Ku jego zdumieniu duchy nie ryknęły szyderczym śmiechem, a Roger nawet lekko się zmieszał.

— Raczej o pomoc — rzekł.

Dagmara prychnęła głośno, przerywając potok przekleństw, które mamrotała pod nosem.

— Chyba śnicie. — Nagle zaświtała jej dziwna myśl. — Ale po co pytałeś o Iwana?

Roger spojrzał krótko na swoich towarzyszy, zanim odpowiedział.

— To on nas wynajął, żeby was stąd wykurzyć.

— Nie — wykrztusiła Dagmara. — Ten facet jest walnięty, ale nie aż tak.

— Przykro mi to mówić, ale jest jeszcze bardziej szurnięty niż wszyscy myśleliśmy — wtrąciła Natasza, do tej pory milcząca.

Ale Dagmara jej nie słuchała, bo uświadomiła sobie coś innego.

— Czyli to przez tego idiotę leżałam w gipsie przez trzy tygodnie? — ryknęła tak głośno, że aż duchy podskoczyły. — I jeszcze śmiał mi czekoladki wysyłać! — warknęła, waląc pięścią w kanapę.

Była tak zła, że nawet nie zauważyła, jak duchy się z niej podśmiewają.

— Dalej nie widzę żadnego powodu, dla którego mielibyśmy wam pomóc — rzekł Mikko, przekrzykując Dagmarę, która teraz dla odmiany obrażała Iwana. Naprawdę, musi z nią kiedyś poważnie porozmawiać, bo w końcu jej marudzenie stanie się nie do zniesienia.

Chociaż teraz dla odmiany miała powód.

Anatol odchrząknął znacząco.

— Za moich czasów — zaczął — istniało coś takiego jak zwykła, ludzka przyzwoitość.

— A w obecnych istnieje coś takiego, jak ludzka parszywość — dodał Roger. — Bo Lagrański od pewnego czasu nam po prostu nie płaci.

— Też bym wam nie płaciła — mruknęła Dagmara.

Roger spojrzał na nią uważnie… i jego głowa zniknęła. Reszta ciała nadal siedziała w fotelu, gniotąc w dłoniach serwetkę.

— Co on…

Twarz Rogera pojawiła się w powietrzu, raptem kilka centymetrów od nosa Dagmary.

— A nie chciałabyś się zemścić za tę nogę?

Moment wahania.

— Dobrze — powiedziała ostrożnie dziewczyna, a ku jej uldze głowa powróciła do właściciela. — Co dokładnie mamy zrobić?

— To wszystko wydaje mi się zbyt nieprawdopodobne — mruknął Mikko, kiedy wrócił do sali jadalnej.

Pod ich nieobecność małe przyjęcie, mające odbyć się po przedstawieniu, rozkręciło się na dobre. Gwar wielu prowadzonych na raz rozmów od razu przyprawił Dagmarę o ból głowy, a głośny śmiech grupki wróżbitek, obok których przeszli, o chęć zabicia kogoś. Widok Iwana tylko spotęgował to pragnienie.

Rosjanin trwał u boku swojego dziadka, kiedy ten wędrował po sali, zaczepiając przypadkowych uczniów i zajmując ich rozmową. Po minach wnioskowała, że jedynie starszy pan Lagrański jest z tego powodu zadowolony.

— Najgorsze jest to, że oni mogą stać za nami i podsłuchiwać — powiedziała do Mikko, który odruchowo obejrzał się przez ramię.

— Jesteś, Daga!

Odwróciła się i stanęła oko w oko z siostrą Lenny’ego.

— Co się stało z twoją fryzurą? — spytała Julita z miną zbitego szczeniaka, którą brat najwyraźniej odziedziczył po niej.

Dagmara zakłopotała się. Doskonale rozumiała, dlaczego Lenny nie może wytrzymać z siostrą, ale na swój sposób lubiła tę energiczną, podchodzącą do wszystkiego z dziecięcym entuzjazmem kobietę. Dlatego było jej żal, że praca Julity poszła na marne.

— Przepraszam, zepsuła się — powiedziała w końcu.

Julita przez chwilę miała zatroskaną minę, ale zaraz machnęła ręką.

— Nieważne, zrobię ci nową. Ale Leonard zagrał świetnie, prawda? — zwróciła się do Mikko, który stłumił śmiech.

Dagmara, chcąc zająć czymś ręce, podeszła do najbliższego stolika z jedzeniem i nalała sobie wody mineralnej. Wolno obracała ją w dłoniach, patrząc w ciemności za oknem i trawiąc na nowo wszystko, co powiedziały im duchy.

Trudno było jej w to wszystko uwierzyć, ale na własne oczy widziała skradzione przedmioty. Nie dane jej było jednak długo myśleć, bo obok rozległ się zachrypnięty głos.

— A tę młodą damę znasz, Iwanie?

Najwyraźniej pan Lagrański zapragnął uraczyć ją jakąś barwną, zmyśloną historyjką.

— Tak dziadku, tę akurat tak. — Iwan uśmiechnął się do niej szeroko.

— Chyba panienka lubi awangardowe uczesania — stwierdził starszy pan, ale nie zwróciła na niego uwagi. Patrzyła na Iwana, zastanawiając się, jaką wiązanka przekleństw go obrzucić.

Zamiast tego chlusnęła mu w twarz wodą. A potem odwróciła się na pięcie i wyszła z sali.

***

Możecie mnie zjeść za takie kulawe rozwiązanie sprawy duchów.

Nie wiem, kiedy następny rozdział, bo idzie straaaaasznie powoli. Miały być jeszcze dwa, ale chyba nie rozpiszę się aż tak bardzo. W każdym razie chciałabym skończyć to w tym miesiącu.