Epilog

Na granatowym nocnym niebie, rozświetlonym tysiącami gwiazd, półprzeźroczyste sylwetki duchów były prawie niewidoczne.

Atmosfera między towarzyszami była niemiłosiernie napięta. Podczas podróży praktycznie nie odzywali się do siebie, w samotności rozpamiętując wszystko, co wydarzyło się od kiedy ostatnio siedzieli w swoim ukochanym domu.

Jeszcze nigdy nikt ich tak nie wykiwał. Zawsze ich misternie opracowany plan przynosił ogromne zyski. Kto spodziewałby się, że banda dzieciaków, w dodatku w tak banalny sposób, zrobi ich na szaro?

Może następnym razem będzie lepiej, ale póki co powinni poczekać, aż sprawa nieco przycichnie.

Na zaśnieżonym trawniku w parku położonym niedaleko ich domu, pierwsi wylądowali Roger i Anatol, dźwigający razem wielki kufer. Schowane w nim przedmioty potrzebne w ich specyficznej „pracy” jeszcze nigdy tak nie ciążyły. Co było dziwne, bo po oddaniu wszystkich skradzionych rzeczy skrzynia zrobiła się dużo lżejsza niż zwykle. Zaczekali na Nataszę, która pilnowała, żeby dzieci nie zostały z tyłu i już całą piątką ruszyli w dalszą drogę.

— Wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej — rzekł dziarsko Anatol, chcąc nieco rozładować atmosferę, ale widząc zaciętą minę Rogera, odpuścił sobie dalsze próby.

Dopóki nie dotarli do ulicy, przy której mieszkali od dobrych kilkudziesięciu lat.

— Gdzie jest nasz dom? — spytała Marianna, grzeczna i przygaszona od kiedy odsunięto ją od zadania.

To samo pytanie zadali sobie wszyscy inni, bo zamiast starej, zrujnowanej chałupy mieli przed sobą… śliczny mały domek.

W świetle szaleńczo migających latarni — przez obecność duchów, oczywiście — trudno było stwierdzić, jakiego jest koloru, ale na pewno nie był szarobury. Szyby w oknach nie straszyły dziurami, komin nie był jedynie smętną stertą cegieł, a dotąd nieobecny, kamienny płot wyglądał aż zbyt ładnie.

Oszołomione duchy zostawiły kufer na śniegu i przeniknęły przez ścianę budynku, chcąc obejrzeć, kto śmiał zbezcześcić ich ukochany dom.

— Nie mogę w to uwierzyć — wycedził Roger przez zaciśnięte zęby. Reszta duchów bez słowa oglądała, jak zmieniło się miejsce, które tak dobrze znali. — Wypędzimy ich stąd!

Kiedy towarzysze przytaknęli mu ochoczo, odwrócił się i głośno wrzasnął, dając upust wściekłości.

Zawtórował mu krzyk małego chłopczyka w piżamie w misie, który od dłuższej chwili z otwartą buzią przyglądał się duchom fruwającym po salonie jego rodziców.

***

Dalej nie wierzę, że udało mi się to skończyć. Takie krótkie opowiadanie, a tyle razy po drodze chciałam to rzucić i zająć się czymś lepszym. Jest to pierwszy epilog, jaki kiedykolwiek opublikowałam - na kilka lat pisania jest to marny wynik, ale zawsze coś. Przynajmniej dotrzymałam postanowienia, że skończę coś przed dwudziestką.

Podczas pisania tego opowiadania nauczyłam się, że nie jestem osobą, która może pisać na spontana. Teraz mam kolejne postanowienie, czyli nigdy nie zaczynać niczego, jeśli nie znam zakończenia i przynajmniej zarysu głównego wątku.

A teraz najważniejsze, czyli podziękowania:

Przede wszystkim Lexi - za cierpliwe znoszenie mojego marudzenia i wątpliwości, za sadzenie kopów do dalszego pisania i przede wszystkim za to, że po tylu latach nie ma jeszcze dość mnie i moich coraz durniejszych pomysłów. A nawet jeśli ma, to świetnie się z tym kryje.

Dalej, highwaytohell - za wypisywanie błędów, chociaż nie musiała tego robić (i tutaj również muszę dodać: pozdrowienia od Lenny'ego!).

I wszystkim, którzy czytali i komentowali: Ginger Grant (Tobie też czasami marudziłam), Moni, Lebrun, Wellesie i jeśli byli jacyś anonimowi czytelnicy, to im też dziękuję.

Bardzo lubię bohaterów, których stworzyłam do tego opowiadania i ostatnio naszła mnie chęć na napisanie o nich czegoś jeszcze. Jednak zostaną tylko bohaterowie, wszystko inne (np. szkołę dla alchemików) wyrzucamy i powstanie coś całkiem innego. Tak samo noc polarna zmieni się w dzień polarny ;)

Ale to odległa przyszłość, bo na razie pracuję nad dużo większym i sensowniejszym projektem.

Jeszcze raz dziękuję wszystkim, którzy znosili moje pisarzenie :)